Op de middelbare school en op mijn vervolgopleidingen was er altijd wel een zo’n groepje die er een sport van maakten, elkaar overbluffen met zoveel mogelijk dure en moeilijk uitspreekbare woorden. Het klonk wel interessant, maar wat zeggen ze nou eigenlijk? Ik geloof dat ze het zelf geen gegeven moment ook niet meer wisten. Lachwekkend vond ik het eigenlijk want waarom toch zo moeilijk doen als het ook makkelijk kan?
Ik hoor het steeds vaker om me heen, op televisie, in de politiek en in de zorgwereld bijvoorbeeld lijkt het gebruik maken van zo moeilijk mogelijk uitspreekbare woorden en begrijpelijke zinnen topsport te zijn geworden. Hoe kunnen we de ontvanger van deze informatie zo veel mogelijk in verwarring brengen, hoe vertellen we veel maar zeggen we uiteindelijk niets? Hypnotiseren met woorden. In ons begin in de zorgwereld zorgde de komst van een nieuwe aanvraag of indicatie ervoor dat er alsnog een telefoontje gepleegd moest worden om zeker te weten of je ook goed had begrepen wat er stond. Afkortingen en termen waar ik van mijn leven nooit van gehoord had kwamen voorbij en ik heb heel wat tijd doorgebracht om uit te zoeken waar alles precies voor stond. En nog steeds blijkt het vaak een wirwar te zijn waar soms zelfs de professionals in de zorgwereld al bijna geen wijs meer uit kunnen worden. Ze zouden het wat makkelijker moeten gaan maken. In ieder geval begrijpelijker voor iedereen. Net als bij de belastingdienst…Leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker.
Regelmatig krijg ik te horen dat mijn blogs zo makkelijk leesbaar zijn. Ik schrijf vrij simpel maar toch hoor ik dat het wat doet met mensen wat ik heb geschreven. Alsof ze het meebeleven op dat moment. Geen moeilijke woorden, geen dikdoenerij of gepronk met prachtige woordspelingen waar je je tong bijna over breekt. Nee, gewoon eenvoudig. Zoals ik praat schrijf ik zelf ook het liefst. Niet te moeilijk of veel gebruik makend van chique woorden waar bijna niemand de betekenis van weet. Gewoon simpel in Jip & Janneke taal….
En over Jip & Janneke gesproken, vorig weekend was voor ons weer de eerste voorstelling van het nieuwe theaterseizoen van de Klinker. We zaten zoals altijd weer op de voorste rij en mochten deze keer gaan kijken (en luisteren) naar Jip & Janneke. Je kent ze vast, de twee buurkindertjes die ooit bedacht zijn door Annie M.G. Schmidt. Zowel jong als oud weet waar het over gaat, af en toe komen er een paar lastig uitspreekbare woorden voorbij maar ach, waar hebben we het over? Wessel kent alle verhaaltjes bijna uit zijn hoofd en hij genoot, wist echt bijna alles over de buurkindjes en daar konden ze daar op het podium dan ook echt niet omheen. Hij schreeuwde namelijk net zolang door totdat ze hem ein-de-lijk hoorden. Simpel toch? Ik zou een voorbeeld aan mijn zoon moeten nemen. Gewoon vragen, zeggen of schreeuwen wat je wilt of wat je nodig hebt. Maar wel in duidelijke en begrijpelijke Jip & Janneke taal natuurlijk…
Hieronder kunnen je vrienden zich aanmelden. Jullie krijgen beiden gelijk een beloning van 125 Yp. Je kunt het helemaal bewerken en op maat maken. Weghalen is ook heel eenvoudig met het rode kruisje als je er met je muis op gaat staan.
