Schuldgevoel, heb ik gefaald?

Draagkracht, assertiviteit, doorzettingsvermogen, hulp leren vragen en schuldgevoel. Zomaar een paar speerpunten uit mijn woordenboek die ik steeds vaker voorbij zie komen. Helemaal nu ik af en toe wat schrijf voor Lotje&co. Ik krijg (h)erkenning op al deze punten, maar ook oordelen die me raken.

Ik merk dat juist die (ver)oordelen me bezig blijven houden. Hoe graag ik ze als sneeuw voor de zon zou willen laten verdwijnen, ze verlammen me. Maar waarom eigenlijk? Omdat mijn schuldgevoel nog steeds de boventoon voert. Ergens logisch, maar dat mensen (ver)oordelen zonder dat het verhaal erachter te kennen blijft keihard binnenkomen. Blijkbaar is dat ook iets wat we maar te slikken hebben als ouder van een zorgintensief kind. Het gebrek aan empatisch vermogen van anderen.

Gefaald
Ruim een jaar nadat we hebben moeten beslissen dat Wessel niet meer volledig thuis kon wonen, is het niet makkelijker geworden. Ook al hoef ik niet meer 24 uur per dag te zorgen, mijn schuldgevoel is toegenomen. Het is een dagelijks rouwproces over wat had kunnen zijn. Dagelijks voel ik het gemis, verdriet en het gevoel te falen. Al weet ik dat het de beste oplossing is en hij zich veilig en vertrouwd voelt, mijn kind hoort gewoon thuis. Ik ben diegene die voor hem hoort te zorgen. Maar dat gaat niet meer. Dóór mij. Als ik die rottige hersentumor niet had gekregen had ik het in ieder geval langer vol kunnen houden. Was hij niet pas acht geweest. Kon ik hem s’avonds verhaaltjes voorlezen en op bed brengen, zijn grapjes en verhaaltjes horen, hem knuffelen en troosten wanneer het nodig is. Gewoon dagelijks zijn aanwezigheid voelen en het niet alleen met een telefoontje of berichtje hoeven doen.

Intensief
Maar ik besef ook dat we hebben getroffen. Ik leef nog, al blijft mijn toekomst onzeker. Ik kan opladen doordeweeks zodat ik mijn zoon in het weekend alles kan geven wat hij nodig heeft en ik in me heb. Bovendien heb ik een fantastisch team om ons heen weten te verzamelen. Een team dat ons helpt, ondersteunt, mijn kind zich laat ontwikkelen en een veilig tweede (t)huis kan geven. Wessel heeft op zijn, én ons tempo kunnen wennen aan de nieuwe situatie.