Mijn oudste kinderen waren nog maar net een peutertje toen mijn ex-man hen begon te mishandelen. Hij deed dit fysiek maar ook geestelijk en wel op een zodanig achterbakse manier dat ik er pas na drie jaar per ongeluk achterkwam.
Tijdens het opruimen van de zolder hield mijn oudste zoontje (toen 5 jaar) een geplastificeerde gordijnveer in zijn handjes. Uit het niets zegt hij: “het doen pijn wanneer je hier iemand mee slaat”. Bestraffend kijk ik naar mijn andere zoontje (toen 4 jaar), maar in plaats van een schuldbewust snoetje zie ik herkenning in zijn ogen. Wanneer hij dan ook nog beamend jaknikt, voel ik dat er iets goed mis moet zijn. Na even aandringen komt uiteindelijk het hoge woord eruit: “papa heeft hiermee geslagen”.
Er staat angst te lezen op de gezichtjes van de kinderen. Terwijl ik hen bij me op schoot pak en hen gerust stel komen er nog meer strafwerktuigen voor de dag: een badslipper, een kleerhanger, een riem en dergelijke. Ik ben verbijsterd, hoe kon dit gebeuren? Mijn ex en ik waren al drie jaar uit elkaar en hij kwam af en toe bij de kinderen op bezoek.
De mishandelingen gebeurden dus bij mij in huis. Ook al toen we nog wel samenleefden. Meestal vlak voor het slapen gaan in hun eigen kamertje. Zittend op hun knietjes voor het bed kregen ze dan klappen en werd hen gezegd dat ze meegenomen zouden worden naar hun oma in Afrika als ze iemand iets zouden vertellen. Vaak kregen ze de klappen zonder reden: ze waren niet stil geweest tijdens een journaaluitzending of zo. Er vielen nu opeens een aantal puzzelstukken op hun plaats. Ik begreep waarom mijn kinderen niet met hun vader mee wilden, waarom hij ze zo graag naar bed bracht en waarom ze vaak heel timide waren in zijn aanwezigheid.
Ondanks dat er veel duidelijkheid kwam begon ik mezelf ook verwijten te maken. Hoe kon het gebeuren? Waarom heb ik niets gemerkt? Maar ook mensen in de directe omgeving van de kinderen hadden niets door: niemand in familie of vriendenkring en ook niemand op school heeft ooit iets opgemerkt. Pas later hebben ook zij de puzzel in elkaar zien vallen. Twee maanden heb ik gewacht met de confrontatie van mijn ex-man met de feiten. Wel heb ik erop toegezien dat ik altijd bij de kinderen bleef en hen niet meer alleen bij hem achterliet.
Hij ontkende alles en verweet mij dat ik een “snotkind” van zes zomaar geloofde. Voor mij was dit niet zo moeilijk omdat ze in die twee maanden niet afweken van hun verhaal. Hun verhaal bleef gelijk of ze het nu tegen mij vertelden of tegen een derde. Mijn ex is uiteindelijk boos weggelopen met de woorden: “ik ben jullie papa niet meer”. Voor de kinderen was dat alleen maar een opluchting.
Vanaf dat moment ben ik professionele hulp gaan zoeken voor de kinderen en heb een contactverbod aangevraagd bij de rechtbank omdat we nu de nodige bedreigingen te verduren kregen. Uiteindelijk is alles goed gekomen. Het contactverbod kwam er en we zijn verhuisd naar een geheim adres in een andere plaats. Nadat ik hertrouwd ben heeft mijn huidige man de kinderen officieel als zijn kinderen geadopteerd (op verzoek van de kinderen zelf, toen 10 en twaalf jaar). Mijn ex-man is niet eens op de rechtzitting komen opdagen. Voor hem zijn de kinderen afgedaan.
Door de geboorte van mijn oudste zoon heeft hij eerder zijn verblijfsvergunning gekregen (waar het hem alleen maar om te doen was) en mijn tweede zoon was niet eens welkom omdat er dan minder geld overbleef om naar zijn familie te sturen in zijn vaderland. De kinderen vinden het best zo als het nu is. Na jaren van ellende hebben ze nu eindelijk de rust die ze verdienen en een vader en moeder die heel veel van hen houden en op wie ze altijd kunnen terugvallen. Wel is hun gevoel voor gerechtigheid erg geschaad. Zij kregen immers straf om niets terwijl de dader van hun mishandeling in hun ogen er zonder kleerscheuren vanaf is gekomen.
Momenteel zijn het sterke volwassen kerels die hun verleden redelijk goed achter zich kunnen laten. Het enige verschil is dat ze de gevolgen van de mishandelingen hun heel verdere leven met zich mee zullen dragen. Iets wat ik hen graag bespaart had. Ik kan dan ook niet genoeg zeggen hoe trotst ik op hen ben en hoeveel ik van hen (en hun jongere broertje) hou.
