Wie is gitarist en zanger Leo Kottke?

Het is altijd leuk als ik weer eens een plaat tegenkom die ik nog niet eerder gezien heb. Dit keer was het wederom een plaat uit de jaren 70. Ondertussen is het wel duidelijk geworden dat ik toch wel een voorkeur heb voor jaren 70 muziek. De hoes van de plaat viel mij op. De naam van de artiest zei mij niks. De vrouw die naast mij stond verkocht dit album en zei: "Ken jij hem niet?" "Wacht maar even" "Ik laat je een stukje horen."

Ze pakte haar mobiele telefoon en liet mij het eerste nummer van het album horen. Na vijf tellen zei ik: "Verkocht"
Ik hoor vaak meteen of mij iets aanstaat en niet alleen qua stem wat ik dan hoor, maar ook muziek, ritme. Het liefst iets opvallends. Het is een gevoel van "Ja, dit is het." En dan hoef ik nog niet eens van het volledige album te houden, als er maar iets is wat mij raakt qua muzikaliteit. Het valt bijna nooit tegen als ik de plaat dan meeneem naar huis. Maar hoe ziet die plaat eruit en om wie gaat het? Dat lees je verder in deze blog.

Nummers op dit album

Side A

Morning Is The Long Way Home 3:40 ( hier hoor je direct de warme, lage baritonstem )

June Bug 2:12

Room 8 2:58

Pamela Brown 4:08

Standing On The Outside 2:29 ( aanrader met mooi pianospel erbij! )

Side B

Grim To The Brim 3:10

Power Failure 2:22 ( aanrader! )

Open Country Joy ( Constant Traveler ) 3:39 ( aanrader! )

All Through The Night 1:38 ( helaas niet op YouTube te vinden van hemzelf, wel covers )

The Scarlatti Rip-Off 3:26 ( klassieke stijl! )

Leo Kottke

Dit was de naam die op de hoes stond. "Is het een Nederlandse zanger of muzikant?" "Of misschien Belgisch?", vroeg ik mij af. Ik kende geen Nederlandse zanger met deze naam. Er stond 1971-1976 op. Het was een verzamelalbum met verschillende nummers uit die genoemde jaren. Eenmaal thuisgekomen besluit ik de plaat gelijk te gaan beluisteren. Dit doe ik altijd. Eerst even snel alle nummers bij langs en dan in de stoel zitten en de hele plaat luisteren. Mijn eerste indruk was goed. Het is vooral veel gitaarspel, soms ook met zangbegeleiding van hemzelf, gitaarspel gekenmerkt door fingerpicking vooral ook, verschillende ritmes ( syncope ) hoor ik en het is een mix aan country, blues, maar ook hoor ik invloeden van wereldmuziek, ook wel volksmuziek genoemd. Ook lijk ik even Jan Akkerman te horen als ik luister naar zijn gitaarspel. Mijn gevoel klopt, wanneer ik lees dat Leo in de jaren 70 ook vaak genoemd wordt in één adem met Eric Clapton en Jan Akkerman die behoren tot de beste gitaristen. Het lijkt mij toch een Amerikaanse muzikant zo te horen. Als ik de plaat beluisterd heb ga ik het internet op om informatie te zoeken over Leo Kottke en kom er achter dat hij niet Nederlands, Belgisch, maar inderdaad een Amerikaanse zanger is, geboren in 1945 te Georgia, is inmiddels 77 jaar oud en nog steeds actief in de muziek.

Voordat die de interesse kreeg in gitaarspelen leerde hij trombone en viool spelen. Toch koos hij voor de gitaar. Hij ging zowel op een zes- als op een twaalfsnarige gitaar spelen. Zijn carrière werd in gevaar gebracht doordat hij een gehoorbeschadiging opliep aan zowel zijn linker als later ook zijn rechteroor. De eerste keer kwam het door een ongeluk met siervuurwerk, de zogenaamde voetzoeker en de tweede keer door blootstelling aan harde geluiden van schietoefeningen tijdens de militaire dienstperiode. Toch ging hij door met gitaarspelen en zingen. Het is een humorvolle man die met een lach en een grap een theatrale performance geeft. Zijn zang is opvallend laag en warm van kleur. Hij zingt niet altijd, maar wisselt het af door alleen gitaarspel.

Zijn carrière dateert vanaf 1966 waarin hij de vaste gitarist werd in een Coffee House in Minneapolis. Daar nam die zijn eerste album getiteld 12-String Blues op die drie jaar later werd uitgebracht. Hij nam ook muziek op van zijn zes- en twaalfsnarige gitaarspel en dat verscheen op zijn Armadillo album geïnspireerd en uitgebracht onder het label John Fahey's Tacoma Records eveneens in 1969. John Fahey was een Amerikaanse fingerpicking gitarist en componist en één van de grondleggers van de Amerikaanse primitieve gitaar. Het bespelen van een akoestische gitaar die een minimalistisch karakter muziekstijl heeft. Hij was zeer getalenteerd en mixte allerlei muziekstijlen in zijn gitaarspel. Ook klassieke muziek hoorde je wel eens in zijn muziek. Het was zeker inspirerend voor Leo Kottke, want ook hij verwerkt de klassieke muziekstijl in zijn nummers, waaronder het nummer Ice Miner en The Scarlatti Rip-Off. De laatstgenoemde staat op het album die ik heb aangeschaft, getiteld Leo Kottke 1971-1976.

Kottke stapte over naar platenlabel Capital Records die in 1971 het album Mudlark uitbracht. Gevolgd door de albums Greenhouse ( 1972), My Feet Are Smiling en Ice Water ( 1973 ). Dit waren live albums. Op deze albums hoor je ook meer zang en achtergrondmuzikanten. In 1975 kwam het album Chewing Pine uit. Hij trad in die tijd ook veel op bij folkfestivals. In die jaren heeft die ook een keer als een speciaal gastoptreden op het podium gestaan bij de Britse band Procol Harum, nadat Procol Harum één van zijn nummers had beluisterd van het Armadillo album en daarop vroegen of Leo meewilde op tournee met hun door Europa. Later ging die nog eens een keer met ze mee op tournee en werden ze vrienden.

In de jaren 80 gaat het wat minder goed met Leo Kottke. Opnieuw krijgt hij een tegenvaller te verwerken, waardoor hij zijn gitaarspel moet gaan aanpassen. Hij was altijd gewend om op de twaalfsnarige gitaar te spelen, maar door het intensieve spelen kampte hij met een peesontsteking en zenuwbeschadiging in de hand. Leo Kottke ging zijn muziekstijl aanpassen en ging rustiger spelen en richt zich op klassieke muziek en jazzmuziek. Ook veranderde hij van platenlabel en maakte de overstap naar Private Music Label, een kleiner platenlabel in de New Age muziekstijl. Hij nam meer de tijd om te herstellen van zijn blessure en ook paste hij zijn optredens aan. Echt stilzitten deed die echter niet. In deze jaren van pauze schreef en produceerde hij ook nog twee nummers voor de soundtracks van twee films. In 1985 voor de film Little Treasure en een jaar later voor de film Fat Guy Goes Nutzoid.

Overige verschenen albums

Het is ongelooflijk wat een talent Leo Kottke is. De hier verschenen albums zijn ook allemaal stuk voor stuks heel divers. Van pop, blues, klassiek tot zelfs rap wat ik in een nummer tegenkwam. Conclusie: Ik ga zeker mijn collectie van deze artiest uitbreiden.

A Shout Toward Noon - 1986

Regards from Chuck Pink - 1988

My Father's Face - 1989

That's What - 1990

Great Big Boy - 1991 ( in het nummer The Other Day hoor je Leo Kottke gitaarspelen en rappen ) Dit album is zeker een aanrader!

Peculiaruso - 1994

One Guitar, No Vocals - 1999

Clone - Leo Kottke feat. Mike Gordon - 2002 ( mooi album van beide heren met gitaarspel en samenzang )

Try and Stop Me - 2004

Sixty Six Steps - Leo Kottke feat. Mike Gordon - 2005