En zomaar...., maken wildvreemden de dag een stukje mooier.... 💗 (En leren ze je meteen een paar belangrijke lessen🧐)

De kinderen speelden in de voortuin: ze sprongen van het ene ligbed naar het andere, sprongen er overheen en probeerden of het veren kon. Eén van het stel bedacht zich dat dat beter kon en besloot van tafel te springen, zo op een bankje. Van bankje naar de tafel lukte de kleine orang-oetan niet, daar had ze nog aan willen gaan werken...
(Die picknicktafel staat dus nu weer in de schuur, dat snap je vast!)

Opeens een hoop onrust buiten - een hoop geluid en roepende kinderen: 'Kom eens gauw!!!'
Wat ik buiten zag, had ik hier nog nooit eerder gezien.

We kennen de dierenarts (althans, zittend in zijn auto, als hij voorbij rijdt naar de boerman), de postbode, de bakker / srv man die één keer in de week komt en dan de mensjes die hier wonen. Heel soms wandelt er iemand voorbij, maar dat is ook maar sporadisch.

Het zicht was geweldig: een groep van zeker 30 fietsende (jonge) mannen kwam de bocht om.
Voor hun niet leuk, voor ons wél: vlak voor onze tuin ontdekte er eentje een lekke band te hebben.
De hele groep werd teruggefloten - er moest een band geplakt worden. De hele groep, zonder ook maar één mondkap!!! 🎉, stond voor de kinderen.
Er werd gevraagd of ze drinken wilden - wat ze niet hoefden, want de rugzakjes waren gevuld met water.
Er werd gevraagd of ze hulp nodig hadden - hoefde niet, want ze konden alles zelf.
Er werd gevraagd of ze een pomp nodig hadden - hadden ze ook zelf bij zich.

Amelie wist even niet zo goed waar ze het zoeken moest, want er knipoogde zomaar één van de jonge fietsers naar haar.
'Mam, die leukste gaf mij een knipoog!', sprak ze met rode koontjes. 'Zal hij mij aardig vinden? Of misschien zelfs mooi? Hij is wel heel mooi... '
(Bij deze weet ik meteen dat deze dame goed in het oog gehouden moet worden... 😬)
Alanis haar oogjes gingen niet naar de knappe jonge mannen, maar naar hun fietsen.
'Oh mam..., zal ik ooit ook zo'n stoere fiets krijgen...? Dan kan ik met ze meefietsen! En dan wil ik ook zo'n rugzakje met water!!'
Anieka zocht oogcontact met alle mannen - jong en oud. Met poppetjes in haar oogjes stond ze er als een veel-te-vroeg-volwassen-meisje bij. (Deze dame moet ik ook écht in de gaten gaan houden!😬)
Corwin vond de fietsen ook wel spannend en leuk, maar bekeek het liever van een afstandje.
Arinde, het kleine spook, lonkte een beetje naar de mannen, om daarna snel weg te duiken. (Nóg zo eentje!🙄)

De mannen namen de tijd: ze hadden geen haast en stilletjes genoten ze wel van alle aandacht.
Toen het tijd was om verder te fietsen stonden er vijf urretjes te zwaaien en keihard 'au revoir' te roepen. Alle mannen, geen eentje uitgezonderd, zwaaide terug terwijl ze hard gedag riepen.

'Ze hadden geen mondkapjes op!', riepen er een paar.
'Ze kwamen ook gewoon heel dichtbij ons!! Ze waren niet bang!!!'
'Wat was dit leuk..., al die mannen...' (Ja kind, ik had al besloten een kuisheidsgordel voor je aan te schaffen!)
'Ja, zag je dat, mam? Het waren écht leuke mannen! Allemaal zo sportief en mooi...' (Ja snotneus, jij krijgt ook een kuisheidsgordel!)
'Dat moet jij toch ook gezien hebben..., ze waren mooi, hè mam?' (Deuhhh, deze mama heeft haar ogen ook niet in haar broekzak zitten...)
'Mam??? Heb je ze wel goed bekeken??' (Uiteraard, lellebel, maar dat ga ik jou niet aan je neus hangen!)
'Willen jullie een snoepje? Kunnen jullie daarna weer gaan spelen!'
'Ok!!', riepen ze in koor!
Dag, sportieve jonge goden, bedankt dat jullie wat leven in de brouwerij gebracht hebben - al was het voor de kinderen (en misschien ook voor mij😇) te snel voorbij...
Volgende week weer, mannen??

#wielrenners #levenindebrouwerij #gezellig #leuk #kuisheidsgordel #meiden #hetbegintalvroeg #sjansen #pechmetdefiets