Leven met fybromyalgie, hoe?

Ongeveer ander half jaar geleden werd de diagnose fibromyalgie bij mij vast gesteld door de reumatoloog in Assen. Jemig, wat moet ik hier nu mee en wat ga ik doen om mijn leven wel zo goed mogelijk te leven. Laat ik die fybro mijn leven bepalen of blijf ik zelf de baas over mijn lijf. Ik besloot in gesprek te gaan met de reuma verpleegkundige en die adviseerde mij, om bij Ciran revalidatie training te gaan doen. Zo gezegd zo gedaan. Ik had een vrij hectisch leven, drukke baan, groot gezin, veel stress en weinig tijd voor mezelf. Daar werd de nadruk opgelegd. Tijd voor mezelf nemen. Goed voor mezelf zorgen en mijn grenzen beter bepalen. Meditatie en micropauzes maar ook bewegen en mijn tijd beter indelen werden een belangrijk punt in mijn overvolle agenda. Vol goede moed begon ik aan dit traject. Meerdere keren per week naar Ciran toe. Ik vond het een hele pittige periode en moeilijk om vol te houden. Ondanks de diagnose werkte ik volledig en voelde ik me erg verantwoordelijk voor mijn werk. Daarnaast het traject en meerdere ritten per week naar Ciran. De dag indeling dat vond ik lastig. Jou agenda doet er niet toe, de behandelaars hebben een planning en die telt. Dat het jou niet uitkomt of dat je een uur reistijd hebt voor een uur behandeling doet niet ter zake. Dat maakte het voor mij steeds moeilijker om heen te gaan. Plus de werkdruk, want het werk bleef zich ophopen. Toch hielp de behandeling me wel. Ik leerde mezelf weer meer kennen en begon meer rust momenten in mijn dag in te bouwen. Ook deed ik veel bewegingsoefeningen die mijn lichaam sterker maakten. De gesprekken over jezelf en over wat je wilt bereiken in je leven deden me ook veel goeds. Het draaide om mij en ik werd gezien en er werd naar mij geluisterd. Ik kreeg goede tips en trucs om mijn leven met fybro dragelijk te maken. Ik had er dagen tussen zitten dat ik de trap niet opkwam. Zoveel pijn in mijn benen. Ik voel elke pees aansluiting in mijn lichaam en dat zijn er nogal wat. Toch blijf ik positief.

Op dit moment zit ik in de ziektewet. Door de fybro is mijn schouder uit de kom geschoten en zijn mijn pezen gescheurd. Ik krijg dry needeling therapie en dat slaat aan. Ik pak nu extra mijn rust en dat heb ik nodig. Toch wil ik straks wel weer volledig gaan werken. Uit mijn werk haal ik energie en voel ik me volwaardig in het leven staan. Leven met de diagnose fybro heeft er voor gezorgd dat ik anders in het leven ben gaan staan. Mijn keuzes beter overweeg en beter nadenk over wat ik wel of niet onderneem. De pijn is vervelend maar wel te dragen. Ik lever er niet meer voor in dan dat nodig is. Ik heb mijn fybro geaccepteerd en er mee leren omgaan en blijf met goede moed in het leven staan. Ik blijf positief en laat de fybro niet overheersen. Ik doe wat voor mij werkt, dat hoeft voor andere personen niet de juiste methode te zijn. Ik heb geleerd om mijn levenswijze niet meer over te dragen naar andere fybro patiënten dat word vaak erg negatief opgepakt. Ik leef mijn leven en hou me niet meer bezig met de levens van anderen. Ik geniet van de mooie dingen om me heen en geniet van mijn gezin. Ik werk naar mijn herstel en hoop straks mijn baan weer op te kunnen pakken. Mijn toekomst ziet er goed uit. Een stel prachtige jongens die mij op handen dragen en me enorm laten lachen en genieten van het moederschap. Een waanzinnige partner die zielsveel van me houd. Me accepteert zoals ik ben. Soms met pijn en de vraag op meer ondersteuning, hij is er voor mij en neemt het van me over, waar nodig. Zonder hem was het echt wel een stuk zwaarder. Door hem relativeer ik veel en let ik nog iets meer op mijn grenzen, zodat ik hem niet enorm belast met mijn kwaaltjes en tekortkomingen. Ik ben niet bang voor de toekomst. Ik kan het dragen. Hoe stressvol en vervelend het leven soms ook kan zijn, zoveel kracht haal ik uit mijn gezin, mijn hobby's en de prachtige omgeving waarin ik woon. Tevreden met wat ik heb. Zo is ouder worden een feestje.