Het bosgebied ten zuidwesten van het Veluwse dorp wordt ook wel Loenense Bos genoemd. Zuidelijker gelegen vinden we dan het heidegebied dat ook wel met "mark" wordt aangeduid. Een aantal jaren geleden raakte ik hier op de fiets verdwaald, want de wegwijzers waren niet te vinden of te zien. Alleen door het witte grindpad te volgen bereikte ik vervolgens een ander Nationaal Park wat aan dit gebied grenst. Maar op deze wandeling leek de heide zo uitgestrekt met een praatgrage tante naast mij. Ze deed mij erg verlangen naar Toscane, want haar reis had er afgespeeld. Haar stem ratelde het ene voorbeeld na het andere uit over de grootste plaats en de natuur die ruiger was als in Holland. Ongemerkt dwaalden mij gedachten af naar de geboekte vakantie in juni, en waarmee ik al wandelend het moois zou ervaren.

De reis leek onvoorstelbaar aantrekkelijk om weg te gaan naar de zon en daar te lang te blijven. Alleen achterover leunen was onmogelijk omdat we zouden wandelen, wat mij terugriep naar het heden op de heide waar we nu doorheen stapte. De praatgrage tante had haar stem afgezwakt, wat mij de gelegenheid bood de groep voor ons te zien staan naast een infobord waarop een heleboel tekst stond. "Ik stel voor dat we dat bord niet gaan lezen, maar onze boterhammen weg gaan werken" was mijn advies aan haar. Naast het infobord hadden we allen onze rugzak op de grond gezet en de boterhamtrommeltjes in de hand genomen. Staand je boterhammetjes eten is niet zo vreemd als je nog een flink aantal kilometers voor de boeg hebt. Paul keek ongeduldig op zijn kleine schermpje, terwijl hij met zijn rechterhand hand de eerste boterham uit zijn trommeltje pakte. Zijn gedachten waren op het schermpje. Even snel kijken of ik de route kan zien zodat we gerust weer door kunnen wandelen. Heuvels als "zilversche heide" en "valenberg" bepaalde verloop van de tocht, evenals de vele bordjes die we tegenkwamen voor de heidezone. Een vierkant waren we gelopen waarbij we denkbeeldig linksboven bij de twee lijnpunten de laatste rust hadden voor het eindpunt. Al was die rust op de twee lijnpunten alleen maar om voor de vierde maal sinds vanochtend elf uur de overige vier wandelaars te zien achterlopen.

Ondanks dat op de website het tempo stond vermeld was dit ontspannen genoeg om niet geïrriteerd te raken. Na twee minuten waren de vier wandelaars weer bij ons om het weidse grasveld te aanschouwen en de schapen in de verte te zien waggelen met hun gezicht naar de mensen. Naarmate we dichter de schapen naderden viel de grote schaapskooi op waarbinnen het er warm uitzag met de enorme bergen stro onder de tl-buizen. Best leuk om even binnen te treden, maar de lange zandweg naar het voetpaadje bij de achtertuinen lag in het vooruitzicht. Na het kijken van die lieve lammetjes bij hun ouders, volgden we Paul die volledig op zijn elektronisch apparaat vertrouwde. De laatste honderd meter keken we aan tegen vierkante grasveldjes met schuurtjes zo klein als een toilethuisje. Het achterover zakken op de dure bankkussens in het hotel/restaurant was dan ook een verademing, zeker met een fruitig drankje op de twee salontafeltjes in het vierkant. De serveerster kwam er al aan.


Loading full article...