Wish You Were Here

Bijna op de dag af twintig jaar geleden leerde ik je kennen. Ik arriveerde op mijn werk na een paar dagen vrij. En daar zat je. Schuin tegenover me. Wat een jochie was je toen nog. Net negentien. En ik ruim zes jaar ouder. Maar het klikte. Binnen de kortste keren hoorde je bij onze vriendengroep. Die onvergetelijke feestjes. Niemand had nog kinderen. We haalden nachten door.

De laatste keer herinner ik me nog goed. Jij en ik hingen op de bank. We luisterden naar Pink Floyd. Jij vertelde over je dromen. Hoe je hoopte dat je liefde voor dat ene leuke meisje beantwoord werd. Over het bedrijf dat je wilde opzetten. Dat je eindelijk het gevoel had dat je leven in rustiger vaarwater kwam. En dat het volgende feestje bij jou zou zijn. Je dertigste verjaardag zou je uitbundig vieren.

Dagen later: een onheilspellend telefoongesprek met kort daarna slecht nieuws. Voordat je überhaupt de kans had gekregen je opties op een rij te zetten, was je weg. Maar dat feestje kwam er. Je dertigste verjaardag haalde je niet maar je leven moest uitbundig gevierd. Dat had je ons voorgeschreven.

Lieve M., how I wish you were here.