Worden kinderen opgevoed als softies tegenwoordig?

Laatst zag ik dit op tv. Ik vond het een interessante uitzending. Misschien zou iedereen deze uitzending eens moeten kijken en zich afvragen wat zij hierin herkennen. Zowel de kinderen die geboren zijn binnen "generatie Z" 1997 - 2012 als de ouders. Hier hebben zij het over de ouders van generatie Y maar ikzelf schijn te behoren binnen generatie Xenial - een soort van tussengeneratie die de overgang van X naar Y "kenmerkt". Ik heb in elk geval aan mijn kinderen gevraagd om de uitzending eens te bekijken en t.z.t. met mij het gesprek hierover aan te gaan. Ben benieuwd. Een soort van opvoedingscheck zeg maar 😉.

Tijdens het kijken vroeg ik me af of ik ook mijn kinderen heb opgevoed als softies. Want hoewel de term niet sympathiek is het zoals het gebracht wordt in deze uitzending wel de juiste term. Ik herken wel enkele onderwerpen die wij in de loop der jaren bediscussieert hebben. Al ging ik er vaak tegenin waardoor mijn kinderen denk ik vaak vonden dat ik "niet goed bij mijn hoofd was" juist omdat ik vond dat ze moesten leren zowel op school als van het leven. Ik heb letterlijk meer dan 4x op school gezeten om docenten te vertellen als mijn kinderen iets wilden proberen en ik te horen kreeg dat als ze zouden falen dat niet goed voor de ontwikkeling en zelfbeeld van mijn kind was dat ik vond dat als iets niet lukt dat niet gelijk staat aan falen maar dat dit leren is en dat ik wilde dat mijn kinderen gewoon dingen leren en ook dat ze leren dat soms dingen anders gaan dan ze van te voren denken.

Aan de andere kant ben ik ook van het doorzetten. Je vastbijten in iets - soms omdat het moet en soms omdat je het wil - ook als het niet altijd leuk is en ik weet niet zo goed of ik daar altijd goed aan heb gedaan. Of ik daarmee wel heb overgebracht wat ik bedoel. Kritiek krijgen of feedback krijgen is bij sommige spruiten wel een dingetje al weet ik niet precies of dat alleen van mij is of ook van anderen. De een kan er echt beter mee omgaan dan de ander maar het is misschien nog even afwachten hoe dat is als ze ouder zijn. Ik vond het op hun leeftijd ook niet altijd leuk als ik commentaar van mijn ouders kreeg.

Ik zit een beetje met een gesprekje dat ik laatst met eentje had waarin gezegd werd dat "ze mij niet willen teleurstellen" en ik schrok daarvan omdat ze mij niet kunnen teleurstellen omdat ze eigen keuzes maken waarop de opmerking gemaakt werd: "Wij weten dat wel dat we je niet teleurstellen maar wij weten ook dat jij er altijd voor ons was en dus willen wij het goed doen". Ik snapte wel wat er gezegd werd maar toch schrok ik ervan. Ik weet ook wel dat ik dat niet heb opgelegd en dat dit te maken heeft met ons leven en hoe het gelopen is en dat daar dit waarschijnlijk vandaan komt maar ik vond het wel heftig. Het voelde toch een beetje alsof ik ze dat "opgelegd" heb en ja, ergens is dat ook wel zo maar meer in de zin van "zorg dat je altijd je eigen keuzes maakt, ben trouw aan jezelf, zorg dat je vanuit de voor jou beste positie je leven leiden gaat" en de basis daarvoor is natuurlijk mijn beginpunt aangezien ik de opvoeder ben. Maar ik heb nooit willen overbrengen dat ze mij moeten zijn of juist niet mij moeten zijn (afhankelijk van de situatie). Lijkt me heel lastig om dit als referentiekader te hebben al zullen veel kinderen dat waarschijnlijk hebben (niet mij maar hun ouder(s) bedoel ik natuurlijk) alleen spreekt mijn kind het uit. Ieder kind in elke generatie heeft dit natuurlijk maar het is alleen de vraag hoe ze ermee omgaan en daar is dus deze uitzending interessant voor/om.