We brengen veel tijd op straat door.
Luisteren naar mensen, voelen hun angst en ervaren hun pijn.
Ik sla mijn armen om hen heen en spreek ze aan op hun innerlijke kracht.
Ze drinken het in als water...
We luisteren naar een groep Syriërs. Voor geen geld gaan ze het kamp nog in na de gevechten en de brand. Ze leven en slapen, zoals velen met hen, op straat. Zijn dankbaar om gezien te worden en smeken ons om de wereld te laten weten wat hier gebeurd...
Na het omarmen van vele vrouwen, kinderen en families sta ik plots tussen een grote groep Arabische mannen van verschillende origine.
Door mijn openheid ontvouwd zich iets prachtigs en alle harten gaan open: 'Luister. Ik hou van jullie allemaal. Maar zolang jullie hier niet in vrede met elkaar kunnen leven, ben je er niet klaar voor om Europa binnen te gaan. Uiteindelijk zijn we allemaal broeders en zusters maar bloedwraak is hier uit den boze...'
En dan is daar plots die politieauto. Met machtsvertoon en weinig respect naar onze vrienden worden we meegenomen naar het bureau. Voor middernacht zijn we weer op vrije voeten...
Hoog tijd voor de Europese Unie om hierheen komen en met eigen ogen te zien dat de leefomstandigheid in het kamp zo onmenselijk zijn dat het een wonder is dat de situatie niet eerder zo uit de hand is gelopen.
Het signaal is overduidelijk. Wij hebben gefaald en het is de hoogste tijd om ons beleid te herzien...
We verkassen vandaag naar buiten de stad...
Met liefs van Yasmin deel ik dit met jullie
