Ylena's verhaal in een notendop

Lieve Ylena,

 Een brief van mama aan jou.  23 januari 2013 werd jij geboren, een week voor mama’s verjaardag. We lagen al een paar dagen in het ziekenhuis, want mama moest ingeleid worden. Jij had er namelijk niet zoveel zin in.

Het was zo spannend allemaal. Zou je nog even bij mama mogen liggen of zouden de artsen je direct meenemen? Het was zo onzeker hoe je het zou gaan doen. De zwangerschap zelf was ook niet echt onbezorgd. Papa en mama waren zo ontzettend blij toen ze ontdekten dat jij onderweg was. We hebben best een poosje op je moeten wachten. Alles ging lekker, mama had niet veel last van kwaaltjes gelukkig. Vanwege mama’s leeftijd en gezondheid  (reuma) hebben we besloten om een vlokkentest te doen. Spannend… We kregen al gauw de uitslag van de trisomie 13 en 21. Alles was goed! Ach die andere zou ook wel goed zijn. Niet dus, ze hadden foute cellen trisomie 18 gevonden. Gelukkig waren niet alle cellen fout en wilden ze een vruchtwaterpunctie doen. Pfieuw, bij de vruchtwaterpunctie was alles goed. Twee weken hebben we mogen en kunnen genieten van die (letterlijk) roze wolk (we hoorden bij de uitslag van de trisomie 13 en 21 dat je een meisje zou zijn), want toen kwam de 20 weken echo. Alles was goed… behalve je hartje. Je miste de linkerkant. Het Hypoplastisch Linker Hart Syndroom. 

Na dat nieuws was het alsof de wereld verging, de grond sloeg onder onze voeten vandaan. We waren nu al zo blij met jou. We hielden al zo ontzettend veel van je. Dit kon toch niet? We gingen naar huis om na te denken. Bij de volgende afspraak kregen we twee keuzes, doorgaan met de zwangerschap of de zwangerschap afbreken. Afbreken??? Geen haar op onze hoofden die daar aan dacht. We kregen immer 80% kans dat jij het zou overleven na alle benodigde operaties. Die 20%... wat is nou 20%? We gingen ervoor!!