Geen honden, geen katten hier.
Wij gingen de afgelopen jaren te vaak op reis en zijn overdag gaan werken.
Maar toen onze kinderen kleiner waren, zaagde de jongste ons de oren van het lijf om toch een huisdiertje te hebben.
Toen hij op het internet een schattig konijntje voorbij zag komen, zijn we toch gezwicht.

Mijn zoontje en ik reden er 75 km voor om, voor Mooney, het grijze dwergkonijntje met zijn hangoortjes.

De mevrouw die het nestje verkocht, had ze in een grote bak op de tafel in de woonkamer gezet, zodat we ook de broertjes en zusjes konden zien. Maar mijn zoontje was vastbesloten : het werd de grijze.


Ik zette mijn handtas op de tafel, wat van de bak vandaan, want ik had het konijntje vast.
We liepen naar buiten, om de mama en de papa eens te zien.
Toen we terugkwamen, was er één konijntje uit de bak geraakt. En die zat... in mijn handtas !
Terwijl al zijn broers en zusjes in de verste hoek van de bak bijeen kropen, keek die met zijn zwarte kopje uit mijn handtas mij smekend aan : 'Neem me mee !'

Loading full article...