Zet die poten in de aarde

Klinkt verre van aardig, toch, zet je poten in de grond.

Toen ik mezelf dat hoorde zeggen, moest ik enorm lachen, want het was gewoon waar. Ik was vergeten om de voeten op de aarde neer te zetten om terug in mijn kracht te gaan staan. Want wat was er nu gebeurt, eigenlijk niks, buiten dat ik veranderingen wilde aanbrengen en dat allemaal niet lukte.

Ik voelde me als iemand die stuurloos ronddwaalde op de wereld. Niet bij machte was, om zelf terug de touwtjes in handen te nemen. Nee, ik liep als een klein kind te mokken over van alles wat niet lukte, wat ik niet wilde. Ja, niet wilde en niemand die mij begreep inclusief MOI.. Daardoor trok ik natuurlijk hordes met mensen aan die weer net of de dingen verkeerd zeiden of me iets lieten voelen waar ik alleen nog meer gefrustreerd door werd. Wat leverde het op, helemaal niks, ik kwam nog steeds geen steek verder. Juist als ik dan zo diep zit en toch wel mensen heb die dan weer het geduld hebben om te luisteren en wellicht net zoals ik dachten , pffffffff mens, wat doe je jezelf aan, weet ik, nu is het stop. Plaats maken, gedachten ordenen en wat helpt dan.. een potje janken.