Ziekenzorg bij ouderen
Twee weken geleden, zomaar een hele mooie lente dag in april. Niets vermoedend met je bakkie thee in de zon. De telefoon gaat en je ziet dat het je moeder is. Iets te vrolijk neem je op "Ha, die mam!" "Oma is gevallen, ze vergaat van de pijn en we moeten met haar naar het ziekenhuis voor foto's". Stil, ik zit vol met vragen. Hoe, wat, waar, wanneer. Mam weet ook nog niet precies hoe of wat. "Maar komt er geen ambulance dan?" "Nee". De zusters van het verzorgingshuis waar ze verblijft hebben gebeld, maar ze komen niet. Pap en mam moeten dus met een vrouw die nauwelijks kan lopen, vergaat van de pijn en ook nog dementie heeft met de taxi. Opa, ook met dementie, gaat ook mee. Vele vragen komen gelijk weer boven. Hoe dan? Hoe kun je dat ouderen nou aandoen? Eerst maar even de dag verder afwachten voordat er voorbarige conclusies getrokken gaan worden.
De dag verloopt niet veel beter. Oma gilt en schreeuwt van de hevige pijn in haar arm. De foto wijst een gecompliceerde diagonale breuk in haar bovenarm. Net boven een tumor die in haar ellenboog zit. Ziekenhuisopname en gips volgt in afwachting van een eventuele operatie. De eerste keer gips blijkt niet goed te zitten, met veel pijn er weer af en nieuwe erom. Gelukkig dat zit wel goed. Ze krijgt morfine tegen de pijn. Â
Na drie dagen onzekerheid komt er geen operatie, te risicovol. Hoe en of de breuk gaat helen is nog maar de vraag. Alles wijst erop dat ze haar zo snel mogelijk uit het ziekenhuis weg willen hebben. Naar haar eigen kamertje in het verzorgingshuis kan ze niet meer. Ze zal naar een verpleeghuis moeten, na 64 jaar huwelijk en meer dan 65 jaar samen gescheiden van opa. Ondertussen wordt het in het ziekenhuis niet veel beter. Er wordt een urineweginfectie geconstateerd en door de antibiotica en andere medicatie komt ze in een delier. Heel raar omdat mee te maken. Ze zijn vanuit het ziekenhuis niet scheutig met informatie, er moet overal om gevraagd worden en oma gilt nog elke dag van de pijn. Geestelijk volgens de doktoren. Persoonlijk geloof ik daar niet zo in. Haar gezicht vertrekt en het gegil gaat door merg en been. De zusters moeten het elke keer opnieuw ontgelden, krijgen scheldpartijen naar hun hoofd waar de honden geen brood van lusten. Maar er is voor oma nog geen plekje gevonden. Helaas.Â
Nu twee weken later ligt ze er nog steeds. Er is hopelijk deze week zicht op een plekje in het verpleeghuis. Gisteravond tijdens het bezoek kwam mijn moeder erachter dat ze haldol krijgt. Een zwaar medicijn om haar rustig te houden. Echter is dit nooit overlegd met de mantelzorgers, mijn ouders. Terwijl dit wel had gemoeten. Dat verklaard voor ons wel een hoop dingen van de afgelopen week. Slechte zaak van het ziekenhuis. Een telefoontje met de geriater, die dit dus blijkbaar heeft voorgeschreven leert ons dat "Het erbij in geschoten is" om te vertellen. Nou sorry dat gaat er bij mij niet in.