Zij mijn moeder

Zij, mijn moeder…

Laat je niet afschrikken door het feit dat ze geen haar heeft op de foto.
Want ze rockte haar kale hoofd, het was onvermijdelijk wilde ze een eerlijke kans deze ziekte te overwinnen.
Ik herinner mij nog dat ik haar vroeg “Mam, hoe voelt het nu voor jou om je haar te verliezen?”
Want zo ijdel als ze was, moest dit toch een verschrikking zijn?
Ze reageerde typerend net zoals ze de ziekte voor de buitenwereld droeg, met de meest positieve input die ze maar kon geven… “Jess, weet je hoe lekker het is als je onder de douche staat en de warme waterstralen landen op je kale kop!? Ik heb zoiets nog nooit ervaren, maar het is zo lekker”

Dat kale koppie bleef wel verborgen voor de buitenwereld, en dat maakt deze foto zo uniek.
Nadat de verzekering weigerde een pruik te vergoeden, nam haar moeder haar mee naar de pruikenwinkel en mocht zij een pruik naar keuze uitzoeken. Niet van echt te onderscheiden.

Tijdens een moment van ‘alles moet anders alles moet weg’ die ik wel vaker heb, was ik ver weggestopte dozen aan het uitzoeken en stuitte ik op zorgvuldig opgeborgen foto’s, brieven en medische documenten uit een verleden die ik het liefste was vergeten.
Maar zoals alles wat je wegstopt, het haalt je op een gegeven moment in.
Nu het moment nadert dat ik het twaalfde jaar zonder haar in ga, leek het me goed haar verhaal eens eer aan te doen. Ook al was het niet altijd even mooi…