Door het helpen van mijn overburen met hun verhuizing heb ik rugpijn en door de rugpijn heb ik vannacht slecht geslapen. Omdat ik vandaag toch geen afspraken had heb ik de wekker midden in de nacht uitgezet. Het gevolg was dat ik rond 10.30 uur nog sliep toen de deurbel ging. Ik sprong uit bed, trok m’n ochtendjas aan en ging kijken. Niemand voor de deur, maar verderop liep een grote man in een lange grijze jas.
Tegelijk zag ik m’n buurman in zijn auto stappen en wegrijden. Had die grijze man aangebeld? Had de buurman aangebeld? Toen ik weg wilde lopen zag ik post op de grond liggen. Het was het schaakmagazine. Dus het moet die grijze man geweest zijn. Door te bellen zal hij me wel hebben willen waarschuwen dat er post voor me was. Mysterie opgelost. Dacht ik!
Even later hoorde ik iets in de gang vallen. Ik was boven en voordat ik bij de deur was, was er weer niemand te zien. Weer lag er post. Nu een brief van de woningstichting waarop met de hand geschreven stond: Wij troffen u niet thuis. Belt u even met de woningstichting over het moment waarop het pakketje kan worden afgeleverd. M.v.g.
Ik las de brief en zag dat het al 11.45 uur was. De woningstichting is vrijdags slechts tot 12.00 uur bereikbaar, dus ik belde gelijk. Het bleek dat de directeur zelf op pad was met pakketjes. De medewerkster belde hem in z’n auto en zei me dat hij over vijf minuten bij me zou zijn.
Dus waarschijnlijk was het deze directeur die aangebeld had.
Vijf minuten later werd er aangebeld en stond de directeur op de stoep. Hij overhandigde mij een prachtig pakketje.
We gaven elkaar een hand, want we kenden elkaar, wat ik verderop zal uitleggen.
Ik zei: ‘Heer L., ik heb ook de brief gelezen en hier heb ik slechts één woord voor “klasse!”. Hij zei: ‘U hebt dit zelf veroorzaakt.’ We moesten lachen. We wensten elkaar mooie feestdagen en namen afscheid.
Dus waarschijnlijk was hij het geweest die aangebeld had. Mysterie opgelost.
Vlak daarna, om 12.00 uur werd er weer aangebeld. Het was de postbode met een pakketje voor m’n naaste buren. Dus misschien waren het toch m’n buren die aangebeld hadden om me te zeggen dat er een pakketje voor hen bezorgd kon worden. Dus mysterie misschien toch niet opgelost.
Kort daarna, om 13.00 uur ging de deurbel weer. Het was een andere buurman, van de overkant. Ze zijn aan het verhuizen en wonen al in het nieuwe huis, maar zijn nog niet helemaal klaar met verhuizen. Hij zei dat hij vanmorgen ook al langs geweest was en aangebeld had maar dat ik er blijkbaar niet was. Toen is hij eerst maar wat anders gaan doen.
Dus zij hadden aangebeld, maar dan is het helemaal mysterieus want die directeur zal toch ook wel aangebeld hebben? Dat moet ik dan niet gehoord hebben.
Het zal allemaal wel. Het mysterie wordt vandaag niet opgelost. Het leven heeft wel meer verrassingen in petto.
Hoe kende ik die directeur van de woningstichting?
Ze hebben hier in de buurt het afgelopen half jaar een renovatie uitgevoerd. Die verliep echter zo slecht en ongeorganiseerd dat ze na vier en een halve maand nog niet klaar waren. Daar werd ik verschrikkelijk boos over. Ik stuurde echter geen klachtenbrief, maar een sollicitatie naar de functie van planner/controller/projectleider met verwijzing naar dit slechte project onder het mom dat ik dat veel beter zou kunnen. Daarop kreeg ik een brief van de directeur dat ze het personeelsbestand niet wilden uitbreiden, maar dat hij wel graag een gesprek met me wilde. Dat gesprek hebben we gehad en na het project doorgenomen te hebben adviseerde ik hem om een excuus en de een of andere compensatie aan de bewoners te verstrekken. Dat heeft hij nu dus gedaan en in zijn brief gaat hij diep door het stof. Dit verklaart ook waarom hij zei dat ik het zelf veroorzaakt had. Maar eerlijk is eerlijk, zijn reactie is klasse.
Dit was zomaar een stukje uit mijn leven. Niet wereldschokkend maar soms is het leuk juist de kleine details van het leven eens onder de loep te nemen. Wie zegt dat het leven saai is?
