Zomer en littekens. Hoe doe je dat?

De zomer, heerlijk. Het lekkere weer, het bruin worden, korte broek en een kort shirtje aan. Heerlijk zou je zeggen, maar voor mij is dat net even anders. Ik hou van de zomer maar ik vind het toch altijd wel weer een lastige tijd. Dat komt omdat dat betekend dat je korte kleding aan moet doen en daar komt een dingetje bij kijken dat voor veel mensen een taboe is. Littekens, of je nou wil of niet ze zijn er gewoon. In de winter en herfst kun je ze nog makkelijk verstoppen maar in de zomer word dat een stuk lastiger.  Bij mij gaat het helaas niet over een litteken van vroeger, toen ik als kind viel. Maar helaas zijn het serieuze littekens geworden. 

Aan de ene kant denk ik, 'fuck it, ik doe gewoon korte mouwen aan'. Maar in de werkelijkheid is dat toch een stuk lastiger. Ik wil mensen namelijk niet triggeren maar ik wil ook niet levend verdampen. Ook weet mijn broertje in principe niks af van mijn littekens dus dat maakt het thuis nog extra lastig.  Bang voor zijn reactie, bang voor een oordeel en bang om hem op ideeën te brengen. Ook familie weet er niks vanaf, die weten sowieso niet van mijn psychische problemen. En met mijn ijzer sterke masker zullen ze er ook nooit achter komen. Dus de heerlijke verjaardagen buiten worden ook al een stuk lastiger gemaakt.

Dan heb je school nog, want ook mijn klas weet van niks. Maar zoals u zelf misschien wel weet kan het best warm worden in zo'n klaslokaal met 25 man. Dus zul je of je wilt of niet toch een keertje in korte mouwen moeten zitten want het is ook erg verdacht om met 30 graden nog steeds een vestje aan te hebben. Wat het ook lastiger maakt is het feit dat mensen van mijn leeftijd, ongv 16 jaar, sneller een oordeel hebben dan volwassenen. Ze staren ernaar maar vragen niks. Het liefst heb ik dan dat er gewoon naar gevraagd wordt. Nee, dat is ook niet leuk maar dat staren.... Verschrikkelijk! 

Als ik ga fietsen of in de stad loop is de stap om korte mouwen te dragen al iets makkelijker want ja, die mensen kennen mij toch niet. Maar toch spookt het door me hoofd. Wat als ze er wel wat van zeggen?  Wat moet ik zeggen als mensen er aan vragen?  

Ik probeer het te zien als een houvast om niet voor meer littekens te zorgen.  Doe jij dat met me mee?!