Angst om je kind kwijt te raken. Dat is de heftigste, die ik tot nu toe heb gevoeld.
Na het lezen van veel info, vond ik het heel erg om er nog even bovenop te lezen.
Dat ze niet zullen stoppen en zeker niet als je een kind samen hebt. Wat?! Dus je wilt zeggen, dat wat ik moest mee maken, ons kind ook moet meemaken. Angst. Paniek. Wanhoop. Onmacht. Wat een ellende. Het is al erg genoeg, waaruit ik zelf moet komen, om mezelf te helen. Dan gaat hij gewoon nog eens door ook. Met die wanhoop, angst, paniek probeer ik hulp te vinden, zodat ik mijn kind kan beschermen. Er meteen van weg houden, dat gaat te ver. Zeker omdat ik weet hoe het is om één ouder te moeten missen. Ook al is mijn kind nog zo klein, dit is ook zijn eigen pad. Hij heeft gekozen voor ons als zijn ouders. Het geeft hem zijn eigen lessen, om te groeien. En geen van beide heeft het recht die band te scheiden. Zo dacht ik.

Verwarrend als het maar zijn kan. Emoties everywhere. En met angsten aan de top sta ik voor een instantie. Echt gewoon niet meer wetende wat te doen. Alleenstaand, met een kleine. Met een wereld, waarvan alles was ingestort.

Lag het dan echt aan mij. Leek ik er dan echt zo para bij te lopen, dat ze mij dus als rondlopende 'gek' zagen. Iemand die zijn emoties toont, die eerlijk is en ergens een steunpunt wilde vinden. Voor mij. Voor onze zoon. Een weg om ermee leren om te gaan. Ook voor ons kind.

Hoe handle je dat, wat hij doet bij zijn eigen kind. Hoe handle je het, dat je ziet aan je eigen kind, dat er schade ontwikkelt. Hoe handel je het, dat je bedriegt wordt dat er alles aan gedaan zal worden, om hem bij mij weg te houden. Hoe handle je het, dat je langzamer wijs, heel sneeky, je eigen kind tegen je krijgt. Hoe handle je het, dat je geen hulp kreeg, toen ik erom vroeg. Maar hoe handle je het, als ze je nu in een drangtraject zetten. Met onderzoeken. Hoe handle je het, dat je als eerlijk persoon, oneerlijk behandelt word.

De hele samenhang bezorgt redelijk wat achtergebleven gedachtes en emoties. Aardig wat trauma's. Zowel bij mij, als bij ons kind wordt er zeer aangeraakt. En iedereen blijft er maar op drukken!!! Als er dan een emotie vrij komt, vanuit al dat steeds opnieuw weer moeten herhalen en omhoog halen. Dan zijn er zorgen richting mij. Zorgen, die logisch zijn. Maar toen de emoties nog niet zo heel heel hoog als nu waren opgelopen vroeg ik al of er alsjeblieft iemand is die mij kan begeleiden in de opvoeding om toch tot een manier te komen, dat hij zijn vader blijft zien, maar niet teveel last krijgt van zijn manier van doen.

Verwerking voor onze zoon was nodig, bij getuige geweest te zijn van huiselijk geweld. Nu een aantal jaar later. Ook door meerdere situaties, die er maar bovenop blijven komen, voor zo'n klein mannetje. Is de uitwerking te zien. De frustratie. De onmacht. De angsten. Het is aanwezig. Samen delen we dezelfde angsten. Omgeven door instanties.
Ze hebben een herbeleving, paniek/angst aanval meegemaakt.
Ja.
Nu wel gewent, dat die heftig kunnen 'overkomen'. Vanuit het 'niks'. Natuurlijk niet. Emoties komen niet vanuit het 'niks'.
Wel heb ik ze vaak under controle. Maar soms raakt het net even iets aan.
En dat. Ja die gaat. Zeer pijnlijk voor mij om die steeds te moeten voelen.
Elke dag. Soms zo sterk.

Ik wil dit zelf ook niet meer voelen. Ik ben onderweg.
Nu ik zo onder toezicht sta. En de 'druk' erop staat. Zijn mijn angsten en slechte nachten, met nachtmerries aanwezig. Hier gaan wij wel doorheen komen.

De angst om mijn kind kwijt te raken. Die is er.
Ik heb gelezen en vernomen van lotgenoten, dat het kan.
Met de info, die ik ze heb meegegeven, over deze kwestie.

Daarmee zei ik al.............................................................................................het is erop of eronder.

I will take that risk!! ♡♡♡

Loading full article...