Zwak, zwakker, zwakst

Laten we beginnen met dat twee halve mensen ook één hele is. Inmiddels werkt dit al zo’n vijf á zes week. Dit is dan ook meteen de reden waarom ik een paar weken niet heb geschreven.

Plots kon mijn moeder nog maar nauwelijks lopen en had door haar hele lichaam veel pijn.

Ons kent ons en een dokter bellen, nee hoor, dat hoefde niet. Zal wel een griepje zijn ofzo, gaat vanzelf wel weer over. Nou, nee dus. Toch maar naar de huisarts, bloedprikken en qua de klachten kreeg de huisarts gelijk. Acute spierreuma. Het is maar goed dat ze een hond heeft anders had ze hele dagen niet uit haar relaxstoel gekomen, zo zijn haar woorden. Dat is dan ook bijna meteen het enige wat ze doet. De hond uitlaten, eten, slapen, beetje in huis wat doen wat nog lukt, hond uit, slapen, eten, wat proberen te doen, hond uit en gauw slapen. Dat laatste lukt ook niet erg. Ze wankelt op haar benen, zoals een dronken vrouw. Zwakjes dus op haar slappe benen. De mensen kunnen nog wel wat gaan denken als ze de middag en avondronde loopt…

Iedereen zegt dan dat ik goed op mezelf moet passen en ik doe mijn best, alleen heeft ze natuurlijk best wel veel hulp nodig en zo ben ik daar minstens zo’n drie keer per week. Ja, mijn lichaam wordt met de week ook zwakker en mijn versleten knieën zijn overbelast en zo kreeg ik van mijn huisarts een prednison kuurtje om vooral op de been te blijven. ‘Welkom in de club,’ zei mijn mams, want zij heeft die ook en bouwt dat af naar 5 mg per dag. Volgende week controle bij de huisarts en mijn huisarts gaf mij een peptalk, want de eerste maanden zijn het zwaarst en dan plots zal ze zich iets beter moeten gaan voelen. Laat ik dat dan maar geloven, als houvast.

Wie momenteel het zwakst is, ik heb geen idee. We moeten gelukkig om elkaar lachen en dat scheelt een hoop. Veeleisend is ze ook niet, de dagen zijn geen vaste en de hond wil ook graag met zijn flippie spelen (zie foto). Dat staat voor één deze dagen op het programma, net als de vaste huishoudelijke dingen die ik voor haar doe.