Toch weer over Zwarte Piet.

De laatste tijd kan ik nauwelijks nog mijn twitter account openen zonder ergens voor racist of facist uitgemaakt te worden. Twee mensen die ik volg zijn namelijk fanatieke tegenstanders van Zwarte Piet en de tweets liegen er niet om. In discussie gaan doe ik allang niet meer; het leidt nergens toe. Nou ja, tot een hele hoop verdriet en irritatie van mijn kant. Want verdrietig ben ik, al sinds het begin van deze hele discussie.

Ik geloof oprecht dat het nooit zo ver uit de hand had hoeven lopen. Dat, als er nooit met het vingertje was gewezen en was gezegd: 'jullie zijn racisten, want jullie steunen Zwarte Piet,' dat alles gewoon normaal had kunnen blijven. Maar dan loop ik misschien een beetje op de zaken vooruit. Eerst maar even over mij:

Ik ben 25 jaar en voorstander van Zwarte Piet. Ik kom uit een "extreemrechts" gezin, zoals ze dat tegenwoordig noemen. Zo'n gezin waarbij je op vrijdagavond voor de televisie zit en een donker gekleurde vrouw staat te zingen, en je vader roept: 'wat doet zo'n gore kankerzwarte op de tv? Afknallen!' Elk gesprek over de politiek eindigt met het immigratiebeleid. Met "de buitenlanders" die uitkeringen en banen jatten, "de moslims" die terreur zaaien. Mijn broertje en ik zijn het levende bewijs dat zo'n opvoeding niet hoeft te betekenen dat we allemaal eindigen als zwart- en moslimhaters. Als kleine dwerg van 7 zei ik al: 'papa, zo erg is het allemaal echt niet.' Zo ben ik nu nog. Ik geloof niet in ras, tenzij we het over het menselijk ras hebben. Refereer niet naar iemand als 'blank' of 'zwart', termen die ik beiden verafschuw. Heb vrijwillig Nederlands les gegeven aan Turkse vrouwen, las de Koran om de Islam beter te begrijpen. Iedereen verdient mijn respect en ik probeer vriendelijk te zijn, ook als je me op mijn zenuwen werkt. Ik hoef niet iedereen aardig te vinden, niet iedereen hoeft mij aardig te vinden, maar ik verwacht wel normaal en respectvol behandeld te worden. Altijd.

En toen was ik opeens een racist. Ondanks mijn pogingen om oprecht een goed mens te zijn en iedereen te accepteren en respecteren. Ondanks het feit dat ik denk in mensen en niet in huidskleur. Puur en alleen omdat ik een voorstander ben van Zwarte Piet. Dat deed pijn en doet het nu nog. Het is pijnlijk, omdat je denkt dat je goed bezig bent. Je denkt dat je je steentje bijdraagt om de samenleving beter te maken, maar in werkelijkheid was dat kennelijk niet zo. Niet alleen ben ik een racist, maar een neo-nazi, een facist. Ik ben bekrompen in mijn denkwijze en ik zou mezelf moeten onderwijzen door meer te lezen en meer open te staan voor de mening van anderen.

Ik heb me altijd rot geërgerd aan de extreemrechtse uitspraken. De doodsbedreigingen, de oproepen tot geweld, de facebook berichten met de spelling en interpunctie van een vier-jarige... Ik haat het allemaal. Maar inmiddels kan ik extreemlinks nog minder verdragen en de twee eerder genoemde twitteraars zijn daar een mooi voorbeeld van. De morele superieurheid die afdruipt van de zinnen die ze typen, doen me rillen. Alsof ze zeggen: 'kijk eens! Wij studeren aan de universiteit! Wij gebruiken dure woorden om onze argumenten te geven! Wij zetten niet aan tot haat en geweld!' Terwijl ik dat laatste wel degelijk zie tijdens de eindeloze pietendiscussies, tijdens de verkiezingen en ga zo maar door.