Dit zei een van de personen waarmee ik in mijn lotgenoten groep zit, dat het af en toe voelde alsof ze zwom in de grote zee. Voor mij is dit gevoel heel herkenbaar. Ben vroeger na de nodige rottigheid depressief geworden, maar er sterker uitgekomen. Maar nu besluipt mij dat gevoel toch weer steeds vaker.

Vier jaar lang loop ik eigenlijk al op mijn tenen. Je hebt verschillende soorten mensen in het leven als het gaat om het willen weten hoe jij je voelt. Je hebt de personen die het vragen om beleeft te zijn, maar het eigenlijk niet echt willen weten. De mensen die het vragen om je vervolgens als aansteller te kunnen neerzetten bij anderen. En de mensen die het echt daadwerkelijk willen weten. Maar hoe zie je wie het meent? Hoe zie je dat je het echt kan delen met een persoon? Moet ik me er eigenlijk druk om maken?

Waarschijnlijk niet, maar ik weet ook van mijzelf dat ik af en toe het praatje nodig heb. Het praatje om gewoon even te zeuren bij iemand. Op die momenten lijkt het dan even alsof ik zwem in de grote zee met een reddingsboei. Ik weet ook dat ik van de week moet gaan aangeven aan de psycholoog op het revalidatiecentrum dat ik hulp nodig heb. Maar het is zo moeilijk, vragen om hulp. Maar alleen dan komt die reddingsboot mij redden uit die grote zee....

Loading full article...