Iedere keer kwam ik het weer tegen de aankondiging van Zwolle Unlimited het straattheaterfestival in het centrum van Zwolle. Vroeger heette het nog gewoon straattheaterfestival en ging ik er verschillende jaren naar toe. Heb daar heel mooie voorstellingen gezien. Dus de vouwfiets in de auto en gaan.......!
De straattheaterroute leek me heel leuk om aan mee te doen, dus heb ik daar een kaartje voor geregeld. Om papier te sparen kreeg ik het op de mail toegestuurd en kon ik het op de telefoon aan de festivalmedewerker laten zien. Goed voor het milieu.
En toen was het anderhalf uur achter de wolf in schaapskleren aanlopen, met onderweg 3 fantastische voorstellingen.
De glazendraaier Rogier Kappers staat op een mooi plekje aan het water en laat ons genieten van het prachtige ijle geluid van zijn glasorgel. Bekende klassieke stukken draait hij, maar ook de Beatles en ABBA klinken er fantastisch op.
Een heel verrassende voorstelling van de Trunk Puppeteers is de volgende stop. Ze zijn een suikerklontjescathedraal aan het bouwen. Opeens blijken gedeeltes ervan te leven. Prachtig gemaakt!
De laatste voorstelling van de route wordt verzorgd door Niet voor de Poes. Een voorstelling waar ik ademloos naar zit te kijken. Het huis en zijn bewoners draaien alle kanten op. Ze trekken elkaar aan en stoten elkaar af, Heel herkenbaar. En prachtig vorm gegeven.
We eindigen op het smulerf en dat komt goed uit want ik heb behoorlijke trek. Er is voor elk wat wils. Pizza, barbecue, vegan champignons, Franse crêpes en wat mij erg lekker lijkt, Armeense huisgemaakte gerechten. De wrap met auberginekaviaar blijkt een goede keus. Het is heerlijk en om er even goed van te kunnen genieten ga ik op de tribune zitten voor deze weer helemaal vol zit voor de volgende voorstelling. Op dat moment is Pieter Post bezig zijn voorstelling voor te bereiden. Het decor opzetten is eigenlijk al een voorstelling op zich. Het is enorm veel werk en je denkt steeds, waar is het toch allemaal goed voor. Na heel veel geduld te hebben gehad verdwijnt hij om zich te verkleden, komt terug en moet weer op zijn schreden terugkeren omdat hij iets vergeten is. Ach ja natuurlijk, zijn hoge hoed.
In de tergend langzame voorstelling die volgt neemt Pieter ons mee op een spannende schildpad tocht en legt hij ons uit hoe moeilijk het is de kunst van het nietsdoen te verstaan. Over zijn voorstelling kun je meer lezen op de website van een ander festival.
We liepen langs zulke mooie plekjes, maar onder het lopen heb je niet veel tijd om foto's te maken. Dus ben ik nog even teruggegaan om wat sfeerbeelden te maken.
