Kort verhaal ze kon er niet meer tegen

Ze kon er niet meer tegen

Zo diep als ze kon duwde ze haar hoofd in het kussen, haar bruine haren vielen als een waaier om haar heen.
Haar oren probeerde ze dicht te houden, maar het geschreeuw kwam er door heen.
Huilend denkt ze terug aan de tijd dat het allemaal beter was, de tijd dat haar ouders nog gelukkig waren en geen ruzie maakte.

Tegenwoordig maken haar ouders alleen maar ruzie, is het niet met elkaar dan is het wel tegen haar.
Dit wilde ze niet meer, ze was het zat!
Ze stapte uit bed, kleedde zichzelf aan en liep naar beneden.
Aan de ontbijttafel zaten haar vader en moeder, met beide een gezicht of het in Keulen donderde. Zwijgend als het graf. 

"Zo kom jij ook onderhand je bed nog uit." Reageerde haar moeder bot. " Jij ruimt zometeen op, en dan kan je voor oma boodschappen doen, want ik moet voor je broertje zorgen.
Ze had nog een jong broertje van net een half jaar.
Ze begrijpt niet dat haar ouders ooit nog aan kinderen zijn begonnen, want toen haar moeder zwanger was, was de situatie precies zoals nu.

Tegenspreken had geen zin, het hielp toch niet.
Ze keek over de ontbijttafel, en zag dat niemand meer aan het eten was, en zelf kreeg ze ook geen hap door haar keel.
Dus ruimde ze de tafel maar af.
"Ik ga, doei." zei ze, maar geen reactie kreeg ze terug.

Ze pakte haar tas en liep naar de schuur, om haar fiets te halen.
Het was een oude fiets, want haar ouders waren niet rijk en konden geen nieuwe fiets  betalen, maar dat maakte haar niet uit.
Ze kon tenminste thuis weg, weg bij dat eeuwige geruzie en gezweig naar elkaar toe.

Ze is nooit van plan geweest om naar haar oma te gaan, ze had vanmorgen een besluit genomen dat haar leven eeuwig zou veranderen.
Ze reed met haar fiets naar de winkel, en bleef stil staan voor her rek met pillen.
Zonder te kijken pakte ze een paar potjes en liep hiermee naar de kassa, de kassajufrouw was een jonge meid die nergens naar vroeg.

"Gelukkig geen vragen, want ik zou niet weten wat ik moet zeggen wat ik met al die pillen ga doen."dacht ze bij zichzelf."
Ze rekende netjes af en stopte de pillen in haar tas, samen met haar portemoneOp haar gemak fietste ze verder, kleine regendruppels dwarelde naar beneden en liepen over haar voorhoofd richting haar wangen en kin. Ze waren vermengd met tranen, maar die waren niet zichtbaar.

Ze reed naar het bos, ze wist dat ze daar alleen zou zijn. 
In het bos komt ze heel vaak, het is daar heerlijk rustig en ze heeft daar alle tijd om na te denken.

Het bos is ook de plek waar ze gister het besluit heeft genomen, dat ze vandaag gaat uitvoeren.
Haar fiets nam ze mee in het bos, en zette deze tegen een boom.
Een klein stukje liep ze verder tot dat ze bij de boom kwam waar een hartje ingekerfd was met de letters R en J van Robin en Janine. 
Met haar hand aaide ze over het hart en zei "Ik ben zo bij je, voor altijd zullen we dan weer samen zijn."

Robin was haar ex vriendje dat vorig jaar een fataal bedrijfsongeval heeft gehad op het werk.
Tegen hem kon ze altijd alles zeggen, ze hadden plannen om weg te gaan, maar de dag dat die plannen uit zouden komen werd een bedrijfsongeval hem fataal.

Ze ging met haar rug tegen de boom zitten, en pakte haar tas.
Uit haar tas pakte ze een papier en een pen, het was voor haar afscheidsbrief, hierin schreef ze waarom ze niet meer verder wilde leven.
Wat haar hiertoe heeft gedreven, en dat ze niet langer kon leven zonder Robin.

Ze schreef ook een kort gedicht:
Ik kon er niet meer tegen,
zo kon ik niet langer leven.
Ik wilde vrij zijn,
vrij van alle pijn.
Ik hoop dat jullie me vergeven,
en dat jullie voortaan gelukkig verder leven

De brief legde ze naast zich op de grond.
Uit haar tas pakte ze de potjes pillen, ze opende één van de potjes en deed per 2 de pillen in haar mond,
Ook pakte ze uit haar tas een flesje water, deze had ze altijd bij zich. 
Ze nam een slok, en nam steeds meer pillen in.....

Twee dagen later, werd ze door de politie gevonden.
Met de brief en 3 aangebroken pillenpotjes naast haar in de modderige grond...