11

" Het verhaal moet verteld worden" . De oude vrouw zat gebogen voor me met haar hoofd een beetje tussen haar schouders. " Ik wil dat je begrijpt hoe alles in elkaar zit. Zodat je weet hoe je van eenzaamheid naar eenheid kunt komen. Zodat je begrijpt dat alles precies goed is zoals het hoort te zijn" zei ze geheimzinnig.

Ik kon er nog geen touw aan vast knopen. Wat wilde ze me nu eigenlijk vertellen? Had ze ze nog wel allemaal op een rijtje?
Ik trok de wollen deken die ze me gegeven had een beetje strakker om me heen. De paarse wol kriebelde in mijn nek maar het was fris hier in haar kleine huisje en ik was er blij mee. Ik zakte iets dieper in mijn stoel en keek haar onderzoekend, een beetje weifelend ook, aan.  
Ze begon te praten:
" De kaarten waren al geschud voor jij hier op aarde kwam" vertelde ze. Ik begon nog meer te twijfelen of ik hier wel goed was, maar ik had me voorgenomen voorlopig mijn mond te houden en af te wachten waar dit heen zou gaan. Ik kon dit bezoek later altijd nog als anekdote aan mijn vrienden vertellen.
" Weet je, je ouders hebben het spel heel goed gespeeld. Jij bent precies geworden die je wilde zijn, precies zoals jullie bedoeling was". Ik had geen idee wat ze bedoelde maar hield mijn mond. En wie was jullie? Bedoelde ze mijn broertje? Ik durfde haar niet in de rede te vallen. Bang dat ze over iets anders zou beginnen. Maar ze ging verder...

"Wist je dat er voor jou nog een kindje was? Het was een jongetje. Je moeder heeft hem maar drie maanden gedragen en toen ging het mis. Je moeder had de zwangerschap gepland om zo je vader aan haar te binden. Ze was zó gek op hem, ze móest hem hebben. Maar je vader had zijn hart aan een andere vrouw geschonken. Deze list liet haar wens in vervulling gaan. Je vader nam zijn verantwoordelijkheid en trouwde je zwangere moeder.  Maar er was geen wederzijdse liefde. Toch... 3 jaar later werd jij geboren. De teleurstelling van je vader was groot toen er een meisje kwam en niet als eerstgeborene een zo gewenste jongen. Je broertje kwam 3 jaar later. Maar je ouders waren alles behalve gelukkig. je moeder was veeleisend en je vader ging het vaak buiten de deur zoeken om van het gezeur of te zijn".
Even keek ze me met een nadenkende blik aan. Ik wist niet eens of ze me wel zag. Een rilling kroop langs mijn ruggengraat omlaag.
Starend naar een onzichtbare film vervolgde ze haar verhaal. "Het leven was eenzaam voor je. Weet je nog hoe hard je gehuild hebt bij het lezen van het boek "Alleen op de wereld?" Gelukkig waren je oma en je tante twee vaste ankerpunten in jou leven. Je broertje probeerde zich echter wanhopig aan je vader vast te klampen . Maar ook dat lukte maar gedeeltelijk. Je moeder maakte het voor jullie nog spannender door haar voortdurende afwezigheid. Afwezig in psychiatrische opnames, medicijnen en rusthuizen. Haar leed klagend bij artsen die haar ook niet verder konden helpen".

"Maar waarom toch"? vroeg ik de oude vrouw. Ik veegde een traan van mijn wang. Ik wilde verdwijnen, weg van deze plek, ja van deze wereld zelfs. Ik wilde naar huis, daar waar ik altijd naar verlangd had. Naar de liefde en de vredigheid in een prachtige wereld die ik me voorstelde als de ultieme hemel.