126 dagen

Vandaag is dag 126 van mijn waarschijnlijk nooit ophoudende gevecht met mezelf. Al 126 dagen lang, win ik het. Het ziet er vanaf buitenaf misschien heel gemakkelijk uit allemaal. Het menselijk lichaam is immers eigenlijk niet in staat zichzelf te beschadigen. Het afbijten van je vinger zou even gemakkelijk gaan als het doorbijten van een rauwe wortel, maar ons brein weerhoud ons er van het te doen. Het gaat simpelweg in tegen alle logica waarin wij denken.

Waarom was, en ben, ik dan in staat om mezelf toch pijn te doen? En waarom geeft de uiteindelijke actie dan een gevoel van voldoening? Ik vraag me steeds meer af hoe het überhaupt mogelijk was om hier aan verslaafd te raken. Natuurlijk heb ik vaak op het randje gestaan van een verslaving op meerdere gebieden.

Er waren periodes waarin ik elke dag dronk, dat ik met een fles hele gore rosé huilend onder de douche stond en door dronk tot ik over moest geven. Maar tegen die tijd was de alcohol al ingewerkt en maakte het me allemaal helemaal niets meer uit. En dan te bedenken dat ik helemaal geen wijn lust (dus ook geen rosé).

Natuurlijk zijn er periodes geweest dat ik maar helemaal los ging om alles maar even te kunnen vergeten. Blowen tot ik er letterlijk bij neer viel. Maar na een tijdje werken de dingen die in het begin wel werkte niet meer, en raak je steeds verder weg. Ik wist wel dat ik niet goed bezig was, maar op dat moment drong het niet helemaal tot me door. Als ik maar even aan iets anders kon denken, even ergens anders mee bezig kon zijn.