2# Aan de slag als leraar Engels in India

In de voetsporen van een wijze: Deel 2.

Met gesloten ogen lag ik een dutje te doen toen er iemand mij schaamteloos wakker maakte. De man was me letterlijk aan het slaan met ceremoniële bloemen. Toen ik om me heen keek herkende ik de omgeving, het was de grot waar boeddha lange tijd had gemediteerd (of geleefd). Het was een plaats dat niet zo ver ligt van Bodh Gaya in de staat Bihar. Nadat ik ‘afgeranseld’ werd met bos bloemen door een geïrriteerde en zwaar bebaarde kerel zei die man dat ik geld moest ‘doneren’ aan de grotonderhoud (grotonderhoud!?). Ik weigerde dat te doen en verliet die plek een kwade kerel achter mij latend. Eerst krijg je meppen en dan moet je er nog voor betalen ook. Probleem in India is dat alles heilig is: een boom, een koe, een boeddha grot noem maar op. Ik heb zelfs gehoord dat ze daar rattentempel hebben waar die beesten aanbeden worden. Buiten al krabbelend op mijn hoofd herinnerde ik me dat er nog vrijwilligerswerk gedaan moest worden. Ik ben namelijk een Engelse leraar voor een groep straatkinderen en het is hier dat ik vandaag over zal hebben.

De grot waar boeddha destijds rondhing was hooggelegen, en het uitzicht was prachtig. In de verte zag ik nog een grot en vroeg aan een kerel die naast mij stond of het mogelijk is om daar naartoe te gaan. Hij zei dat het een slecht idee was, blijkbaar woonde daar een tijgerfamilie. Nochtans leek het op de grot die ik net had verlaten (stel je voor dat je per ongeluk mist). Als ik moet kiezen tussen een idioot met bloemen of een stel wilde tijgers dan is de keuze snel gemaakt. Eenmaal teruggekeerd begon ik met mijn opzoekingswerk in de lokale internetcafé. 'Hoe leer je stel kinderen iets bij zonder dat je hun moedertaal spreekt?' Dat vroeg ik me op dit moment steeds af en om eerlijk te zijn ben ik er gewoon ingeluisd. Ik was namelijk helemaal niet van plan om les te geven. Ik hing gewoon wat rond, zat alle dagen op restaurant en hing een vroom pelgrim uit samen met de anderen die vroom pelgrims uithingen. In Bodh Gaya is er namelijk een stoepa en een bodhiboom dat een afstammeling is van het originele boom waaronder boeddha verlicht werd. De plaats is in feite dezelfde plaats waar hij volgens de overleveringen gezeten heeft. Een stoepa is een boeddhistisch bouwwerk waar overblijfselen van een heilige in verborgen liggen. Ik zie geen punt om de foto’s te pikken uit het internet wanneer ze gemakkelijk opgezocht kunnen worden (dus met deze luie verantwoording gaan we verder met het verhaal). Die stoepa is een andere heilige plek uit een reeks van heilige plekken. Op een van de dagen vroeg een monnik naar mijn horloge, of ik die wilde doneren aan zijn tempel. Dat idee sprak me niet echt aan en ik had het respectvol geweigerd. Volgens mij moest Boeddha zijn geliefde ‘Bodhi Tree’ weerzien, zou die arme man ‘een sacrale’ hartinfarct hebben gekregen. Het hele gebied is gemarineerd in commerciële affaires en het generen van zoveel mogelijk kapitaal. Zo is het ook gesteld met mijn vrijwilligerswerk als een leraar Engels. Een week nadat ik mij had aangesloten om les te geven kreeg ik van een lokale boekhandelaar te horen dat het allemaal opgezet spel was. In feite hadden ze gewoon een groep straatkinderen verzameld en naar oud verlaten gebouw gebracht. Dat oud gebouw moest zogezegd gerenoveerd worden en dus hadden ze zo snel mogelijk donaties nodig. Volgens de man waarmee ik bevriend was, is het een Indische truc die al een tijdje wordt toegepast om geld binnen de wacht te slepen. Als hij bij de juiste eind had belanden die kinderen tijdens de zomer terug waar ze vandaan komen en houden de uitbaters van deze 'onbaatzuchtige tent' het geld in hun zakken. India is naar wat ik heb begrepen onpopulair in de zomer omdat het daar te warm is, dus toeristen blijven lekker in Europa of ergens anders. Ondanks deze kennis maakte het voor mij niet uit of ze nu op straat zouden belanden of niet, ik wilde ze wat Engels bijbrengen ook al moest het in die corrupte context. In feite wat die man zei klopte wel, een week nadat ik aan het werk was begon de uitbater langzaam de geldkwestie boven tafel te halen. 'Kun je a.u.b. rijst kopen voor kinderen ze hebben niets te eten?' (Wat hij niet verteld maar wat ik wel heb gehoord had, is dat ze die rijst dan gewoon terug verkopen naar de rijstverkoper en de buit onder elkaar verdelen). 'Kun je a.u.b. balpennen en schriften voor ze kopen?' 'Wanneer je terug bent in je land kun je wat geld doneren op de bankrekening?' Ik ben niet zeker maar ik denk dat de boekenverkoper uiteindelijk gelijk had. Het is een georganiseerde groep oplichters die niets gaf om die kinderen en wilde geld genereren. Ik wist dat maar had ook mijn woord gegeven om 2 of 3 weken daar te werken dus dat is wat ik deed. Het was een mooie ervaring en het gaf me een enorm voldoening wanneer zij een aantal Engelse woorden hadden geleerd. Toen ik schriften voor ze kocht heb ik die met opzet beschadigd en de balpennen kapot gekrast. Dit deed ik om te voorkomen dat ze die schriften terug zouden geven aan de verkoper om dan samen winst te verdelen onder elkaar. Ik wil hier het belang van gezond verstand accentueren. Denk altijd goed na wat je doet en vertrouw niet iedereen dat je tegenkomt op je reizen. Er zijn zeker en vast geëngageerde en oprecht goede mensen die de anderen willen helpen maar dat is niet altijd het geval.