Ik ben er klaar voor. Niet nerveus, maar misschien toch wel een beetje … stiekem. De bovendruk van m’n bloeddruk was 148. Onderdruk 88. Beetje nerveus misschien toch wel.
Later de dag, daalde die weer keurig naar niveau ‘perfect’.

Ik ben niet zo’n best ochtendmens, maar sinds mijn huidige baan, ben ik standaard vroeg wakker en het vroegere nachtmens in mij, leeft haast niet meer. Zal wel door de leeftijd komen.
Dat wil nog niet zeggen dat ik het ’s morgens allemaal lekker op een rijtje heb staan. En al zeker niet als ik om 8.00 uur moet vertrekken. Dat blijkt ook wel, want ik heb mijn thermoskan thee buiten voor de deur laten staan. Die heb ik even op de grond geparkeerd om de deur op slot te doen. Gelukkig kom ik er nog op tijd achter dat ik m’n goddelijke goedje niet bij me heb.

Op naar het ziekenhuis. Dinnetje brengt me weg en zal me later op de dag weer ophalen. Als we bij het ziekenhuis uitstappen vind ik het wel gek dat ze een plastic tas bij zich heeft, naast haar handtas. Maar ik vraag er niet naar.
Echter om 1 0.00 uur kom ik er achter wat zíj in dat plastic tassie heeft zitten. Zij heeft zich ook voorbereid met lunch en lekkers.
En zij kent me langer dan vandaag, want als ze gezegd had dat ze de hele dag bij me zou blijven, had ik haar subiet naar huis gestuurd.
Ik heb haar natuurlijk wel geprobeerd weg te pesten. Ik heb poepies gelaten, geboerd en gezeurd dat ze weg moest, maar ze ging niet.
Nou, ja, dan kan je er maar beter een gezellige boel van maken en dat is dan ook gebeurd.

Ik heb een kamer voor mezelf en dat is fijn. Heel fijn. Had ik ook om gevraagd.
Rond negen gaat het infuus erin en druppelen maar. Eerst immuunmedicatie. Nog ergens wel geopperd of ze de snelheid van het druppelen niet wat kunnen opvoeren. Maar de dames zijn onverstoorbaar en luisteren niet naar mijn wensen. Ze willen weten of ik bulten krijg, ga braken of al dan niet meer ander ongewenst gedrag, op deze eerste dag. Volgende keer gaat druppelaar op volle snelheid. Dat scheelt dan 3 uur in tijd.

Al kletsend en keutelend komt dan het moment van de ijskap. DÉ ijskap. Om mijn haarvaten te beschermen tegen de chenezing. Door de kou op m'n koppie, -8°, trekken de haarvaatjes samen. Kans van slagen dat ik m'n haar kan behouden is 48%. Anders valt het gewoon toch uit. Maar ik vind het het proberen waard.
Ik voel m'n bloeddruk stijgen. Ik doe het vrijwillig, hè! Niemand zegt dat het moet. Behalve ik. Maar ik weiger er ziek uit te zien. En alle haren die ik kan redden is er eentje.
Het is half twee als dat ding op m’n koppie gaat en ik voel me gelijk een jockey. Die zien er toch ook niet uit met zo’n cap.
Het is ff koud, maar hij koudt (?) langzaam op. Voor mijn gevoel wordt het maar niet kouder, maar het apparaat geeft toch echt -8° aan.
HUH? Dit is het dus?
Ja, dit is het, zei de verpleegster.
Echt?
Ja, echt.
Makkie!!
borstkanker

Tegelijk met de ijskap krijg ik een goedje in mijn infuus, waarvan ik suf word.
Nou, dat lukt goed. Ik zit in de octopus en rupsbaan tegelijk. Heerlijk.
Ik voel me nu niet echt een sleeping beauty, dus wederom probeer ik mijn dinnetje weg te sturen.
Je hebt er niks aan als ik de hele middag lig te slapen, probeer ik nog.
Nee, ik blijf. Ik heb een boek bij me, dus ga jij maar slapen.Ik vermaak me wel.
Ja, nou, ik vind het zonde van je tijd. Moet je geen boodschappen doen ofzo?
Nee, ik blijf.
Je bent een dwarse!
Daar herken je jezelf vast ook in.
En we lachen.
Nou, maak dan maar een foto van dat doppie op m’n koppie.Dat ding drukt wel m’n ogen dicht. Ik voel me net een mopshondje.
En weer lachen we.


Om vijf uur is het klaar. We mogen naar huis. M'n fleecevest hangt nog aan de kapstok en m'n warme sokken en sjaal zijn ook nog onaangetast. Kan ik de volgende keer gewoon uit het blij-koffertje laten. Of misschien toch maar niet. Voor de zekerheid.


Nog half stoned loop ik als een zombie naar de auto. Ik heb trek en maak m'n voorbereide eten warm. Ik voel dat ik wil slapen en kleed me om en ik lig nog niet of ik ben vertrokken richting de volgende dag.
Ik sta een soort van gespannen op. Wat doet de chenezing met mijn lijf?
Ik ben in ieder geval niet misselijk.
Wel moe, maar ik kan niet slapen.
Merk gelijk dat de stoelgang niet lekker gaat, dus Movicolon ingenomen en ’s middags nog een keer, maar er gebeurt niks. Ook goed, kan ik mooi even markten en nog wat andere boodschapjes doen.
Ik wil bloemen kopen op de markt, en een bloemstukje maken voor die malle vriendin van mij. Heeft ze wel verdiend, na een hele dag met mij opgescheept te hebben gezeten.
Tegen de avond merk ik dat ik afgepeigerd ben. Ik had nog bloemen over, maar die in de emmer met water gestoken om er de volgende dag een bloemstukje eentje voor mezelf van te maken.

borstkanker

Loading full article...