Het is 03:00 in de nacht, ik loop mijn controle rondje over de afdeling, alles is stil, iedereen slaapt op 1 iemand na. Ik loop de 1 na laatste kamer binnen, mevrouw zit op het randje van haar bed en spreekt me aan:

Zuster ik weet niet wat ik moet doen dat kindje blijft maar huilen, het is zo zielig...

Voorzichtig vertel ik mevrouw zonder haar aan te vallen dat ik op dat moment geen kindje zie, maar mevrouw kijkt me geschrokken aan en zegt: kijk hier ligt hij!!!

Het is duidelijk dat mevrouw echt het kindje ziet, ze maakt zich zorgen hij moet nodig een flesje hebben zegt ze.

Ik ga verder: Nou mevrouw luister eens, het is al lang kinder bedtijd geweest, wat vind u er van als ik dat kindje zijn fles geef en veilig terug naar zijn ouders breng? Want het ook niks dat hij u de hele tijd wakker houd!

Wilt u dat echt doen zuster? Dat zou ik heel fijn vinden! Ik help mevrouw terug in bed, wens haar een goede nacht toe en verlaat rustig de kamer.

Een goede 20 minuten later ga ik nog even bij haar kijken, mevrouw Is nog wakker maar ligt rustig in bed. Ik wens haar nogmaals een goede nacht, dan kijk mw. Mij aan en vraag: is dat kindje nu veilig?

Ja mevrouw hij is veilig bij zijn ouders.

Oh zuster wat fijn, als ik u toch niet had... Slaap lekker zuster...

En zo is mw. Rustig gaan slapen.

#dementiebewust #vergeetmijniet

Oh zuster, als ik u toch niet had.