Ik kan me soms zo druk maken, blijven hangen in triviale zaken die mij proberen te overtuigen dat ze gedurende dat ene mensenleven dat ik heb o zo belangrijk zijn.
Opgeslokt door trivialiteiten
Me er met de haren bij te slepen, zodat ik maar voldoe aan hun wenselijkheid, om zo niet het risico te lopen op een ander levenspad terecht te komen.
Want dat andere pad, wat brengt mij dat. Het pad dat ik nog niet bewandeld heb, is een duistere schim aan mijn rechterzijde. Een spook gevuld met mijn angst te verliezen wat ik zo zorgvuldig heb opgebouwd, terwijl ik weet dat hij die niets heeft juist vrij is.
Een stofje op een knikker of nog kleiner
In het grote geheel ben ik zo ontzettend nietig, een stofdeeltje op een bloemetje net als in "Horton Hears a Who" en misschien nog wel veel kleiner.
Een zandkorrel in een universum dat zich uitstrekt ver voorbij de grenzen van mijn begrip. Kwetsbaar en delicaat, maar opgeslokt door gedachtestromen die me doen denken dat ik het centrum van dat universum ben.
Het is een eenmalig circus waar ik aan deelneem, misschien zijn er kaartjes voor de volgende voorstelling, mogelijk zal er nooit meer een voorstelling volgen.
Toch laat ik me nog veel te vaak leiden door die zenuwen en angst, ben ik het zicht op het grote plaatje dagelijks even kwijt. Wat is nu werklijk van waarde en waarom wil ik leven in een schijnveiligheid?
De wereld ziet er van een afstandje verdomd anders uit
Een voorjaarsbries en een paar stralen zon waar ik van geniet op mijn balkon.
Hoog boven al die mensenmieren die zo druk bezig zijn met overleven. Afgeleid door wat de maatschappij van hen verwacht. Een feestje hier, een afspraak daar, druk bezig met een vouw in hun broek en het perfect zittende haar.
Vanaf hier zie ik al scherper, maar ik stap nog verder terug. Ik zetel mij in het stof van de maan en zie de aarde aan de hemel staan. Die kleine bal in het oneindige, waar wolken drijven meer zie ik niet. Niet de rotzooi, niet de ruzie, niet de strijd en hebberigheid. Een kleine bal die draait in de onmetelijke tijd.
Verder niets er zijn alleen nog een paar dingen, die ik meeneem omdat geen mens er iets aan heeft
Terug op mijn balkon, blij met een paar uur vrij en 3 stralen zon. Denkend aan wat ik niet moet vergeten.
Mijn oma die er altijd was. Mijn zoon die nog steeds soms mijn hand vasthoudt al vindt ie zichzelf daarvoor al vaak te oud.
De lamsbout met bruine suiker koffie saus, de geur van de Jasmijn als na een warme dag de avond valt.
Die lieve meid waarnaast ik dagelijks wakker worden mag. De blik in de ogen va mijn tweelingziel, toen die ene dag.
Ik heb geleefd, gekozen, fouten gemaakt, op mijn bek gegaan, weer opgestaan en dezelfde stommiteit opnieuw begaan. Uren verspild aan nodeloze angsten, me druk gemaakt over zaken waar ik geen invloed op had. Brieven geschreven die ik nooit zou versturen.
Waarom besef ik me niet vaker waarom het leven wekelijk draait?
Waarom laat ik me nog steeds van de wijs brengen door angsten. Terwijl ik al zo vaak viel en steeds weer opstond, steeds weer sterker?
De schoonheid van het leven zit em in hele kleine dingen. Het is om van te leren, uit te proberen. Het kan over zijn nog voordat deze zin af is en het enige dat dan nog telt is wat ik wel heb gedaan, wat ik wel heb geproefd, wat ik wel heb geleefd.
