Steek nooit je neus in andersmans zaken. Hoewel....

Ciao? Hoor ik dat goed? Maar dat is….Italiaans! Het zal toch niet waar zijn! Ik ben toch niet….’Bella’, klinkt het nu. Ik kijk over de rand van de pizzadoos. Om me heen staan vier pizzabakkers. Vier mannen met dunne zwarte snorretjes. Ja. Ik ben in Italië! Dat krijg je ervan als je zo dom bent om je neus in andermans zaken, ehhh eten, te steken. Maarja, als rups heb je nou eenmaal nooit genoeg. En als je dan zo’n overheerlijke pizza Margherita ziet liggen…. Ik geef toe, de verleiding was te groot. Kon ik het weten dat die man de pizza retour zou sturen toen hij mij in zijn pizza zag. Bedorven dacht hij. Nou ik kan je zeggen, hij was heerlijk! En precies genoeg voor één rups. Afijn, toen de pizzadoos boven mijn hoofd werd dichtklapt werd het wel erg donker. Maar prima voor een dutje. Al was het wel een geschud en gerommel. Ik hoorde vlak voordat ik in slaap viel nog zeggen ‘dit moeten we tot op de pizzabodem uitzoeken’. Maar loom van het eten liet ik het maar langs me heen gaan. Dadelijk gaat de doos weer open in één of andere fabriek en wandel ik weer verder, dacht ik nog. Maar het duurde nogal lang voordat die doos weer openging. En nu ben ik hier, helemaal vanuit Nederland in Italië terecht gekomen. Waar ze blijkbaar wilden onderzoeken wat er met de pizza aan de hand was. Ik weet niet wat ze willen doen, want de pizza heb ik al lang op. En waarom ze nu met z’n allen boven deze doos hangen en me aanstaren weet ik ook niet. ‘Bella’ is het enige wat ze zeggen. Toevallig weet ik dat dat mooi betekent. Maar ik neem aan dat dat niet over mij gaat. Ik heb nog niet eerder iemand een rups mooi horen noemen. Lief of schattig. Ja, dat hoor ik wel eens. Maar mooi? Nee. En…Maar wacht. Wat zit er eigenlijk op mijn rug? Ik werp een blik in de sauslepel die boven me hangt. Waarom zie ik mezelf daar niet in? Ik draai en kijk, maar zie mezelf niet. Er beweegt wel iets. Nee! Het is niet waar! Dat ben ik! Ik ben……een vlinder geworden! Dat moet gebeurd zijn tijdens de reis hiernaartoe! Vleugels in rood en wit met stipjes basilicumgroen alla pizza Margherita! Wat een geluk dat ik nu net in Italië mag ontwaken als vlinder! Een hoop kabaal laat me opschrikken uit mijn gedachten. Het lijkt erop dat de vier pizzabakkers aan het discussiëren zijn over hoe ze mij het beste naar buiten kunnen brengen. Ze wijzen naar me en er wordt van alles tevoorschijn gehaald. Een brillenkoker, pizzatas, etui….Ehhh dat zie ik eigenlijk niet zo zitten. De lange reis in een platte doos vond ik wel benauwd genoeg voorlopig. Oef, gelukkig. Ze zetten het raam open en doen een stapje naar achter. Ik ga op de rand van de pizzadoos staan. Sla voor het eerst mijn vleugels uit en vlieg naar buiten. De geuren, kleuren en smaken van het Italiaanse land tegemoet. Kinderen spelen in het zand, de zon schittert in het water, bloemen bewegen mee met een licht briesje. Terug naar Nederland? Nou….nee. Ik geloof dat ik me hier in mijn vlinderleven wel kan vermaken.

Van rups in een pizza tot prachtige vlinder in Italië.