28-06-2021 ... Diagnose Borstkanker - MRI

Ik werd gebeld door MammaCentrum dat ik ook bloed moest prikken voorafgaande aan de MRI.
Waren ze even vergeten door te geven dat dat ook moest. Nou, het was toch op de weg naar de Radiologie, dus kleine moeite. Een buisje bloed kan ik wel missen. Nèt.

Voor het eerst in m’n leven geloof ik, dat ik ergens meer dan ruim op tijd aanwezig was voor een afspraak. Ik had er zin in.
Ik hoefde voor de MRI-scan niet nuchter te zijn, dus bestond mijn brunch uit wodka/cola om me moed in te drinken. En m’n bloed gaan ze daar vast niet op testen.
Denk ik … ga ik van uit … gok ik op … hoop ik … ik merk het wel donderdag 😜

Terwijl ik in de wachtkamer op m’n beurt wachtte, waande ik me in de Efteling.
Je kent die boomtrol wel in het sprookjesbos.
Als je voor zijn boom gaat staan en je nietsvermoedend naar zijn gebazel staat te luisteren, gaat de steen ervoor opeens trillen. Nou, dat was precies wat ik voelde in de wachtkamer. De grond trilde en de stoel ook.
Ik heb nog gezocht naar die boomtrol, maar het enige wat ik zag was een nerveuze meneer. Nu is die trol in de Efteling ook wel een beetje van het nerveuze soort, eerlijk gezegd.

Ik dacht dat ik me goed voorbereid had, maar ergens tussen het lezen van de informatie en mijn gang naar de MRI-scan, was er in mijn brein iets aan herinneringen daarvan, verloren gegaan. Nou ja, eigenlijk alles gewoon, wat met metaal te maken had.
Mijn borstbeen was keurig met metaal weer aan elkaar geknoopt bij de hartoperatie. Dat kon ik niet verwijderen.

– Tijdens het onderzoek mag u geen kleding dragen waar metaal in zit. Ritsen, knopen e.d.
Wat trok ik aan, een gemakkelijke broek, zoals voorgesteld, maar ik koos er eentje uit die twee ritsen, en mega veel metalen knopen had. Tuurlijk !
De jongeman voorzag mij van een ziekenhuistenue. Zo'n blauwe, die aan de voorkant open is.

– Zorg ervoor dat u alle voorwerpen met (edel)metaal verwijdert. Sieraden, piercings, gehoorappaten e.d.
Nou, die gehoorapparaten had ik wel uit, die waren net nieuw en daar had ik een godsvermogen voor neergeteld. Maar ik was wel braaf de MRI ingegaan met twee ringen om.
De goede man die het infuus aan die zelfde arm had aangelegd, was de zilveren prachtexemplaren ook ontgaan.
Toen ik in de tunnel geschoven werd, heb ik nog voorzichtig gevraagd of ze me konden horen, om te zeggen dat ik m'n ringen nog om had.
Misschien hebben ze me gehoord, maar ik hoorde hen niet meer door de speaker.
Dus tsja, m’n ringen zijn nu ook gescand. Beetje raar gevoel wel. Net als die trillende steen, maar dan op pinkniveau.
Ik zal maar niet zeggen waar m’n piercing zit.

Je krijgt een koptelefoon met muziek, maar die was veel te zacht voor mijn gehoor.
Hij zei nog een beetje benepen: ‘Maar hij kan niet harder!’
'Ik ook niet', zei ik.
Die koptelefoon hebben we maar afgelaten.

Ik had vooraf gevraagd of ik een foto mocht maken van het MRI-apparaat. Afgesproken dat na afloop te doen. Maar omdat ik in zo’n ziekenhuistenue rondhobbelde, en als ik die niet vasthield, dan liep ik in m'n onderbroekkie.
Geeft niet, maar toch maar niet.
Dus het moest er heel grappig hebben uitgezien, want ik sprintte naar de kleedkamer (daar lag mijn foondinges) met alle hoeken en slips die aan dat hemd vastzaten in m’n handen, zodat het niet openviel. Om vervolgens weer terug te hobbelen naar de scan, waar de radioloog als een politieagent voor de deur stond, want ik mocht de ruimte niet meer betreden ivm magnetisch veld.
Of zoiets.
Hij en zijn collega moesten lachen in ieder geval. Wat ben ik toch een …
Maar ik heb m’n foto.


Hoe ik de MRI-scan vond?
Ja, nou, hoop herrie en gedoe op m'n oren en ergens halverwege was ik juist door het geluid in een soort van meditatieve staat terecht gekomen, en kwam m’n geliefde zanger George Michael met z’n nummer White Light even langs in dito licht …
Dus kon ik de muziek op de koptelefoon niet horen, kon ik de muziek in m’n hoofd wel horen.

Mooi(e), man ❣️ ❣️  😉