Er zijn een paar dingen waar ik rekening mee moet houden met betrekking tot sociale contacten... eigenlijk zijn het heel veel dingen.
Het grootste punt is toch wel de onvoorspelbaarheid van mijn klachten. Als ik vandaag met iemand af spreek om morgen koffie te drinken, dan kan het zo maar zijn dat ik morgen op sta en amper mijn bed uit kan komen van de pijn. Dan moet ik dus last-minute af zeggen. Dat leg je aan die persoon uit, die persoon heeft daar begrip voor en accepteert dit, je maakt samen een nieuwe afspraak en de volgende keer gebeurd het zelfde. Vaak wordt het een tweede keer ook wel getolereerd, maar na de derde keer krijg ik vaak iets in de trant van "laat me maar weten wanneer je je dan goed voelt" te horen. Dat klinkt altijd heel prettig, want het voelt alsof mensen rekening met je houden, maar in de werkelijkheid, in de wereld waarin we vandaag leven, is het haast onmogelijk om dezelfde dag een afspraak met iemand te maken door de drukte van onze levens. Zo gaat dit dan een tijdje verder, tot je uiteindelijk gewoon niet meer mee gevraagd wordt, omdat je toch wel af zegt.
Dan is het volgende punt het gebrek aan sociale contacten. Want waar doe je, als chronisch pijn patiënt, nou sociale contacten op? Ik kan het je oprecht niet vertellen. Ik kan niet naar school, dus ik heb geen mede studenten. Ik kan niet werken, dus ik heb geen collega's. Ik kan niet stappen of iets dergelijks, dus zo ontmoet ik ook geen mensen. Door het gebrek aan sociale contacten merk ik ook aan mezelf dat ik een beetje verleerd ben hoe je contacten legt. Ik vind het eng om nieuwe mensen te ontmoeten, ik weet niet waar ik over moet praten en ik vraag mezelf altijd af of ze me misschien raar zouden vinden vanwege mijn klachten. Zo kom je een beetje in zo'n neerwaartse spiraal waardoor het haast onmogelijk lijkt om contact te leggen. Verder is er natuurlijk het prachtige internet. Is het je wel eens opgevallen dat zo'n 90% van de sociale platformen bedoeld is om te daten? Mij wel.
Mijn batterij werkt daarnaast ook vaak niet mee. Pijn neemt zó veel energie van je lichaam, dat ik vaak ook de kracht niet kan vinden om iets te gaan doen. Ik val meerdere malen op een dag in slaap, waardoor de drempel om een dagje weg te gaan, al weer een stuk hoger wordt.
Er zijn enorm veel dingen waar ik rekening mee moet houden als ik weg wil. Is het ver rijden? Kan ik na dat stuk rijden nog fatsoenlijk lopen? Zijn er genoeg gelegenheden om tussendoor te zitten? Als het juist om zitten gaat, is het dan niet té lang zitten en zijn de stoelen goed? Moet ik ergens blijven slapen? Hoe zijn de bedden dan? Kan ik dan de volgende dag nog normaal naar huis? Kan ik pijn medicatie nemen waardoor ik geen auto meer kan rijden? Is het zodanig intensief dat ik de dag er voor en dagen er na in mijn agenda vrij moet houden om bij te komen? En dit zijn alleen de dingen die me nu zo even te binnen schieten. Vaak denk ik "laat maar" voordat ik überhaupt de energie gevonden heb om dit allemaal te plannen.
Dan is het laatste en, toch wel, het lastigste punt dat mensen het vaak niet begrijpen en/of er geen rekening mee houden. Eigenlijk zijn dit twee hele aparte groepen.
De mensen die het niet begrijpen verdwijnen vaak uit het gezichtsveld. Zij snappen niet dat ik pijn heb, of dat er überhaupt iets aan de hand is, aangezien ik gewoon kan lopen, altijd lach en vrolijk ben en vaak, kom ik op mijn slechte dagen niet eens buiten. Ik kan me heel goed voorstellen dat het dan voor mensen makkelijk is om te denken dat er helemaal niet zo veel aan de hand is, misschien zelfs dat ik me een beetje aanstel of dat het tussen mijn oren zit, of zelfs dat ik het als een smoesje zou gebruiken om maar niet te hoeven afspreken. Ik vind het onwijs jammer dat die mensen niet de moeite nemen om zich in de situatie te verdiepen en oprecht te vragen hoe het met mij is, maar zo kom je er achter wie je echte vrienden zijn, denk ik dan maar.
Dan heb je nog de mensen die leuke dagjes uit gaan plannen, je overal mee naar toe vragen en eigenlijk niet doorhebben of niet willen zien (dat laat ik even in het midden) dat ik dat niet aan kan. Aan de ene kant vind ik dit soort mensen heel fijn, omdat ze mij het gevoel geven dat ik normaal ben. Aan de andere kant vind ik het erg jammer dat ook zij, niet de moeite nemen of niet de interesse hebben om zich in mijn situatie te verdiepen.
Nu moet ik eerlijk zeggen, dat ik hier zelf ook een grote rol in speel. Ik ben een door pakker, ik laat niet graag zien dat ik pijn heb, er over praten doe ik al helemaal niet graag en ik vraag ontzettend veel van mijn lichaam om ook maar een beetje het idee in stand te houden dat er niets met mij aan de hand is. Dan komen we zo toch weer op dat stukje acceptatie, wat ik ook nog lang niet heb gevonden. Zo zie je maar dat het toch altijd van twee kanten moet komen.
Ik kan gelukkig wel zeggen dat ik één hele lieve vriendin heb, die er altijd met goede en vooral ook slechte dagen geweest is. Ik ben haar daar ontzettend dankbaar voor. Echter voelt het de laatste tijd alsof ook deze vriendschap aan het veranderen is. Ik heb geen idee of dat komt door één van de boven genoemde redenen, of dat ik het misschien, mede door mijn depressie, zo zie. Het enige wat ik met zekerheid kan zeggen, is dat dit me erg veel verdriet doet en ik oprecht hoop dat ik het misschien wat somberder inzie dan het in werkelijkheid is.
Het feit blijft wel dat ik me meer dan eens enorm alleen voel. Ik heb een hele lieve familie, een lieve vriend waar ik erg veel van hou en een lieve schoon familie, maar een vriendschap is toch anders.
Dit is één van de vele problemen (of uitdagingen, zoals mijn psycholoog zou zeggen) die ik in mijn leven nog op moet lossen. Hoe ik dat ga doen, geen flauw idee. Ik weet nu wel, dat ik er over kan praten, over na kan denken en er dus, een oplossing voor kan zoeken.
