Leven met chronische pijn - Eenzaam
Er zijn een paar dingen waar ik rekening mee moet houden met betrekking tot sociale contacten... eigenlijk zijn het heel veel dingen.
Het grootste punt is toch wel de onvoorspelbaarheid van mijn klachten. Als ik vandaag met iemand af spreek om morgen koffie te drinken, dan kan het zo maar zijn dat ik morgen op sta en amper mijn bed uit kan komen van de pijn. Dan moet ik dus last-minute af zeggen. Dat leg je aan die persoon uit, die persoon heeft daar begrip voor en accepteert dit, je maakt samen een nieuwe afspraak en de volgende keer gebeurd het zelfde. Vaak wordt het een tweede keer ook wel getolereerd, maar na de derde keer krijg ik vaak iets in de trant van "laat me maar weten wanneer je je dan goed voelt" te horen. Dat klinkt altijd heel prettig, want het voelt alsof mensen rekening met je houden, maar in de werkelijkheid, in de wereld waarin we vandaag leven, is het haast onmogelijk om dezelfde dag een afspraak met iemand te maken door de drukte van onze levens. Zo gaat dit dan een tijdje verder, tot je uiteindelijk gewoon niet meer mee gevraagd wordt, omdat je toch wel af zegt.
Dan is het volgende punt het gebrek aan sociale contacten. Want waar doe je, als chronisch pijn patiënt, nou sociale contacten op? Ik kan het je oprecht niet vertellen. Ik kan niet naar school, dus ik heb geen mede studenten. Ik kan niet werken, dus ik heb geen collega's. Ik kan niet stappen of iets dergelijks, dus zo ontmoet ik ook geen mensen. Door het gebrek aan sociale contacten merk ik ook aan mezelf dat ik een beetje verleerd ben hoe je contacten legt. Ik vind het eng om nieuwe mensen te ontmoeten, ik weet niet waar ik over moet praten en ik vraag mezelf altijd af of ze me misschien raar zouden vinden vanwege mijn klachten. Zo kom je een beetje in zo'n neerwaartse spiraal waardoor het haast onmogelijk lijkt om contact te leggen. Verder is er natuurlijk het prachtige internet. Is het je wel eens opgevallen dat zo'n 90% van de sociale platformen bedoeld is om te daten? Mij wel.
Mijn batterij werkt daarnaast ook vaak niet mee. Pijn neemt zó veel energie van je lichaam, dat ik vaak ook de kracht niet kan vinden om iets te gaan doen. Ik val meerdere malen op een dag in slaap, waardoor de drempel om een dagje weg te gaan, al weer een stuk hoger wordt.
Er zijn enorm veel dingen waar ik rekening mee moet houden als ik weg wil. Is het ver rijden? Kan ik na dat stuk rijden nog fatsoenlijk lopen? Zijn er genoeg gelegenheden om tussendoor te zitten? Als het juist om zitten gaat, is het dan niet té lang zitten en zijn de stoelen goed? Moet ik ergens blijven slapen? Hoe zijn de bedden dan? Kan ik dan de volgende dag nog normaal naar huis? Kan ik pijn medicatie nemen waardoor ik geen auto meer kan rijden? Is het zodanig intensief dat ik de dag er voor en dagen er na in mijn agenda vrij moet houden om bij te komen? En dit zijn alleen de dingen die me nu zo even te binnen schieten. Vaak denk ik "laat maar" voordat ik überhaupt de energie gevonden heb om dit allemaal te plannen.
