Hoe emoties de remmen slopen van mijn zoon.
De lamp en de tipi.
Laatst liet Robin weer een mooi staaltje van #autisme zien. Robin had een leuke nieuwe lamp uitgezocht toen ik zijn kamer om getoverd had tot een prachtige kinderkamer. Ook had hij een leuke tipi die nu op zijn kamer kon staan. Die tipi vind hij geweldig en hij zet die vaak neer om daar in te spelen en zijn knuffelberen in te stoppen. Er gaat nog veel meer in die tipi en hij verstopt zich ook graag in die tipi. Geen probleem, speel maar lekker heb maar plezier. Kan geen waad. Althans over het algemeen kan dat geen kwaad. Tot het moment komt dat hij de lamp raakt met die tipi en de lamp uit elkaar valt.
lamp uit elkaar=lamp stuk.
De lamp van Robin is gemaakt om uit elkaar te kunnen vallen en weer in elkaar te zetten. Niks mis mee (in mijn opinie dan) en gewoon weer in elkaar zetten. Het is even goed stevig op een hoge stoel staan en boven mijn macht werken om alles op de juiste plek te krijgen maar..... Ja er is een hele grote "maar". Ik kan dat niet uitleggen aan Robin. Ik hoorde wat vallen boven en dacht van , komt wel goed, ik kijk straks wel. Ik wil ook niet gelijk overal bovenop zitten en het is zijn eigen kamer dus wat er valt is van hem zelf en als het stuk is dan is het zijn eigen verhaal. Waar ik niet op gerekend had, dat was wel dat Robin de ring waar onderdelen van de lamp op zaten in stukken zou breken. Ik ging dus toch maar naar boven want het klonk niet helemaal goed daar. Ik kijk op de kamer van Robin en ik ben verbaasd. Of eigenlijk verbouwereerd.
Sterke handjes kunnen slopen.
Wat was er nu gebeurd? Oké zag de ring in een paar stukken liggen en ik vraag (zonder alles eerst op te rapen) wat er gebeurd is. Ik krijg een soort van huilen en gefrustreerd antwoord van een knul die niet weet hoe hij dit moet verwoorden. Ik kijk dus even goed om mij heen en zie de tipi staan. Dat moet dus de oorzaak zijn. Ik ga heel gericht vragen en met dat ik ga vragen pakt Robin weer een stuk ring en breek deze in stukken, niet één keer, nee hij gaat door. Ik zeg STOP! maar hij hoort het niet. Of liever gezegd zijn emoties hebben zo de overhand gekregen dat zijn handen doorgaan met zijn frustratie en dat zijn oren en zijn koppie deze actie niet meer kunnen stoppen. Ik voel als het waren zijn emoties en dat zijn remmen op dit punt en dit moment kapot zijn. Dit doet mij op dat moment verdriet. Om Robin. Niet zo zeer om die lamp, daar krijg ik dubbele en extra kinderbijslag voor. Juist om dit soort situaties te ondervangen. Ik voel mij zo machteloos dat hij zijn rem niet kan vinden en daardoor deze lamp nog verder sloopt zodat ik de lamp echt niet meer kan maken. Ik pak de stukken van de lamp op want er zijn echt nog wel delen heel en ik ga er mee naar beneden. Maar ik ben er dan nog lang niet klaar mee. want nu ontstaat er een gevaarlijke situatie.
Geen gevaar zien.
Wat gebeurde er? Wat was zo gevaarlijk? De lamp (de lichtbron) hing zonder bescherming aan het plafond. Omdat het een energiezuinige lamp is, is het gevaarlijk om deze te laten hangen. Vroeger met de gloeilampen was het een ander verhaal maar nu kan het gevaarlijk zijn wanneer de lamp breekt. Ik haalde dus de lamp uit de armatuur en dacht dat ik er wel zou zijn. Nou met de nadruk dus op dacht. Robin begon te vertellen dat hij er wel aan zou gaan hangen en weet ik veel meer voor gevaarlijke spelletjes. Ik schrok, sommeerde hem om mee te gaan naar beneden en hij mocht niet eerde terug naar boven voordat ik de hele lamp av het stroomdraad gehaald had. Dat was natuurlijk aanleiding om heel erg te gaan huilen. Tja helaas ik ga geen risico's nemen met hem want ik WEET dat hij er toe in staat is. Buiten dat de lamp in de buurt van zijn toch al hoge bed hangt. Een nieuwe lamp is inmiddels in huis maar moet ik nog wel ophangen.
