Ook Robin zit thuis. Hij mag niet naar school en ook niet naar de NSO. Ik dacht eerst dat dit een groot probleem zou worden maar ik werd aangenaam verrast.

Geen school, help?

Wat moet je nu doen als je kind ineens thuis komt te zitten. Ik was bang dat Robin volledig ontregeld zou raken. De boel bij elkaar zou huilen omdat hij niet naar school mag. Niet is minder waar. Robin pakt het niet naar school gaan goed op en kan zich richten op de dingen die ik hem probeer te leren. De kinderen hebben leerboekjes gekregen van de juf en een account bij een digitaal leerplatform. Daar log ik hem dagelijks in en dat wil hij heel graag doen. Dit was dus een verrassing voor mij.

Het is allemaal mijn schuld :'(.

Nu gaat het natuurlijk niet helemaal van een leien dakje. Dat kun je ook niet verwachten. Robin heeft nu eenmaal autisme dus dan is de wereld anders. Vooral nu. Zo wilde ik bloem en meel kopen om, waar nodig, voor andere een brood te bakken maar dit is helaas niet meer te krijgen. Dit uitleggen is moeilijk. Robin heeft de nijging om alles wat er mis gaat bij zichzelf te leggen. Als we dan in twee winkels zijn geweest waar geen grammetje meel of bloem meer te krijgen is breek hij. Huilen en enorm verdrietig. Het enigste wat helpt is letterlijk even stil staan en troosten. Dat doe ik dan ook. Toen we weer verder konden gingen we naar huis. Hetzelfde geldt voor een vijgenboom en een olijfboom. Ik wilde namelijk kijken of er een olijfboom is die niet in een bol is. Dit pak ik dan weer op om een poging te wagen om Robin uit te leggen dat de wereld niet om hem draait. Dat lijkt nog niet zo goed te lukken maar er lukken wel andere dingen.

HIER KOMEN!!!!!

We hebben met klem de opdracht gekregen om afstand te houden van elkaar. Ik houd mij daar aan en ik roep regelmatig Robin terug zodat ik hem in de gaten kan houden. Robin holt en rent heel graag overal doorheen en als het nodig is duwt hij zich overal langs. Ik probeer hem uit te leggen dat dit niet meer mag en hij begint de regels heel zachtjes aan te begrijpen. Hij vertrouwd mij op mijn woorden en ogen. Ik vertrouw Robin op mijn oren. Ik luister waar hij uithangt en wanneer nodig brul ik dus hard zijn naam met de opdracht "Hier komen". Normaal gesproken zou ik mij zorgen maken om wat andere daar nu van zouden vinden. Nu kan het mij niks schelen. Gelukkig is het ook niet overal heel erg druk dus kan hij ook lekker rennen. Ik moet mij wel vaak even schrap zetten om een enorme aanval van knuffeligheid op te vangen. Doe ik dat niet word ik zo ondersteboven gerend of ondersteboven geknuffeld. Robin kent dan ook geen rem. Eigenlijk op geen enkele manier. Als we dan onze planten gekocht hebben en ze zijn thuis kunnen we in de tuin aan het werk. Robin zou het liefste gelijk beginnen. Ik zeg dat hij even moet wachten. Robin vindt het zo leuk om in de tuin aan het werk te zijn en ik vind het ook leuk om mijn tuin steeds mooier te zien worden. Nog even en mijn voortuin is af. Klaar! Dan moet ik het natuurlijk wel bij gaan houden, dat klopt. Dan wordt het tijd voor de achtertuin. Ook daar heb ik zin in. Ik denk wel dat het eerst verstandig is om een fatsoenlijk hek te plaatsen. Wie weet kan ik dat wel alleen. Ik heb wel wat hulpmiddelen die ik creatief kan inzetten. Lijmklemmen houden niet alleen hout vast.

Ik snap je heel goed.

Als ik dan weer naar het lesgeven kijk dan ben ik dankbaar dat ik mijzelf zo goed ken. Hoewel ik het minder leuk vind om mijzelf terug te zien hoe ik als kind geworsteld heb met mijn concentratie. Ik herken zo veel van Robin terug dat ik weet waar zijn grens ligt. Ik stop dan zo snel mogelijk en we gaan even wat anders doen. Even wat ontspannen. Wat ik wel zie dat is hoe hij zijn best doet op de letters die ik hem geef om te leren. Dit naar aanleiding van het tv programma van meer dan 20 jaar geleden. Dit staat op youtube en is vrij opvraagbaar. Gewoon afspelen, er naast gaan zitten en af en toe op pauze zetten en de letter duidelijk schrijven. Ook de schrijfoefeningen die ik een tijd geleden voor hem heb gekocht komen nu goed van pas.