Deel zeven in mijn vervolgverhaal over de whisky #fles die wel een zeer interessante #mijn gevonden is. Inmiddels is dit verhaal al door medeschrijvers opgepakt en kun je vervolgstappen en andere routes lezen via: Het verhaal van Hans van Gemert of van Dewaputra
Wil je vanaf deel een lezen, klik dan hier.
#schrijven ,#vervolgverhaal ,#aansluitverhaal ,#lamp , #stalagmieten , #stalactieten,
Dan gebeurt er ineens van alles tegelijk… een zoemer gaat, (hard) overal gaan deuren open, mijnwagentjes beginnen te rijden. En er zijn mensen, veel, heel veel mensen.
Overal bedrijvigheid. Hoe kan het dat het eerst zo verschrikkelijk stil is en nu ineens overal lawaai. We bekijken dit van een afstand, een stalagmiet biedt ons voldoende ruimte om uit het zicht te blijven.
Uit een van de ruimtes worden vaten naar het midden van de zaal gerold. De vaten gaan open en wij realiseren ons meteen dat we al sinds die ochtend niets gedronken hebben. Het water loopt ons in de mond.
Tafels komen de zaal in en er wordt gegeten en gedronken, een waar banket! Het geheel duurt misschien een uur en dan is het voorbij, niets meer, als bij toverslag is alles opgeruimd, de zaal is leeg en de volkomen stilte hangt ineens weer als een wolk in de ruimte. We zijn een beetje overdonderd. Dan zien we, dat in het midden van die grote zaal een plasje water staat. Misschien heeft een van die vaten wel gelekt.
Snel rennen we de ruimte in en als honden beginnen we het vocht naar binnen te werken. De eerste slok maakt dat ons gezicht vertrekt. Wanneer je de smaak van Whisky niet verwacht is dit even schrikken. Het lest ook niet echt de dorst, toch proberen we er iets meer van binnen te krijgen.
Op onze lege maag heeft de sterke whisky snel effect. We weten onze stalagmiet gelukkig weer te vinden en zakken daar weer in elkaar, rozig en dronken. Het is fijn om even de zorgen, de angst over het vinden van een uitweg opzij te kunnen zetten.
Het is maar een paar uurtjes later en dan horen we weer die enorme zoemer die ons wakker maakt uit onze slaap. Weer komen er horden mensen naar buiten, maar nu, nu komen ze niet samen in de hal. Iedereen verdwijnt in de verschillende gangen die uitkomen op de hal. We moeten oppassen, er komen er ook een paar onze kant op.
Met ons hoofd nog verdoofd en verzwaard is het moeilijk om zonder geluid te verplaatsen. We draaien om de stalagmiet heen en kunnen zo uit het zicht blijven van de groep mannen en vrouwen die ons nu passeert. Waarschijnlijk hebben we geluk, dat ze niet echt iemand verwachten. Al kletsend in verschillende talen verdwijnen ze in de gang waar wij eerder die dag uit gekomen zijn. Weer is het rustig. Stil.
We wachten, nee, het blijft echt stil!
Dan zwalken we richting de deur waar we die vaten uit zagen komen. Hij is gewoon open!
Wanneer we binnen zijn, kijken we vol verbazing naar het schouwspel voor ons...
Verder lezen? Klik hier
