Deel tien in mijn vervolgverhaal over de whisky #fles die wel een zeer interessante #mijn gevonden is. Inmiddels is dit verhaal al door medeschrijvers opgepakt en kun je vervolgstappen en andere routes lezen via: Het verhaal van Hans van Gemert of van Dewaputra
Wil je vanaf deel een lezen, klik dan hier.
#schrijven ,#vervolgverhaal ,#aansluitverhaal ,#lamp , #stalagmieten , #stalactieten, #Destilleren ,#Stoken , #licht , #Mine ,
Vol verbazing staren wij omhoog. een enorme glazen kom lijkt de ruimte te bedekken. De kom is, voor zover wij kunnen zien, gevuld met water. In het midden van dit water drijft vuur. Dat kan niet, vuur is niet in staat te drijven!
Toch bedriegen onze ogen ons niet. Dan moet de substantie die we daar zien branden zelf drijven. Misschien olie? Maar dan zou het zwart moeten zijn en het lijkt zelfs of dit vuur ook onder water brandt. Nee, geen idee waar dan de zuurstof vandaan zou moeten komen.
Ooit, lang geleden heb ik wel eens begrepen dan brandend fosfor niet gedoofd kan worden met water. Maar onder water? Toch lijkt het echt zo te zijn.
Het licht dat er vanaf komt is intens en de spiegels versterken zo mogelijk de bundels. Als dit echt daadwerkelijk witte fosfor is, dan is het hier levensgevaarlijk, dat spul is zo instabiel als een kind op Sinterklaasavond. Dat ze dat hier durven met die zwaveldampen! Beschaamd denk ik even aan mijn eigen stormlamp die ik achtergelaten heb bij de stalagmiet. Die heb ik zelf ook ontstoken op een moment dat ik niet wist of dit gevaarlijk was.
Ik kijk weer omhoog het is een indrukwekkend gezicht, die spiegels en dan die enorme bak met water. Toch zijn niet alle spiegels zo gericht, dat ze bij ons uit kunnen komen. Hier en daar worden spiegels naar de wand gericht.
Ik verwacht dat daar ook kamers zijn. Ruimtes, die geen daglicht krijgen (het misschien ook niet verdragen kunnen) en die, op deze wijze worden belicht.
Maar waarom dat licht, ik bedoel, waarom nu? Iedereen is vertrokken, er is nu geen enkele noodzaak om alles zo fel te belichten.
We zien dan ook dat vele spiegels die op de wanden gericht zijn, alleen maar een deur of zelfs een stuk wand beschijnen.
"Wat zou hier verder nog zoveel licht nodig hebben?"
Het antwoord komt van achter ons: "Onze kassen!"
Nog nooit ben ik zo enorm geschrokken. Een grote man met een stok staat daar samen met, wat zijn zoon lijkt te zijn.
"Een veel betere vraag: Wat doen jullie hier, en hoe zijn jullie hier gekomen?"
"Eh....."
Kijk, dat noemen ze dus een cliffhanger! Ik hoop dat deze werkt en dat jullie morgen weer lezen. Misschien dat er bij jou nu ook een lampje gaat branden? Schrijf dan lekker mee! (mijn Peertje brandt al even)
