Vandaag bekijk ik een youtube filmpje van Steve Jobs. Connecting the dots. Hij praat, vrij vertaald, over dat het niet mogelijk is om de puntjes te verbinden op voorhand. Je moet dus vertrouwen hebben dat achteraf alle puntjes worden verbonden in de toekomst. Je moet vertrouwen hebben in de iets, in karma, in je onderbuik gevoel, in toeval, in het leven, in wat dan ook! Houd vertrouwen dat alles goed komt.
Ik denk na over een paar jaar geleden. Mijn leven was toen niet heel veel waard. Ik had toen nog wel mijn gezondheid, maar ik was ongelukkig. Ik had geen contact met mijn vrienden en met mijn familie. Ik deed niet echt mee in het leven en hield mezelf tegen in alles wat ik eigenlijk heel graag wilde. Ik was er van overtuigd dat het leven tegen mij was. Ik had een opleiding gedaan, maar daar deed ik uiteindelijk ook niets mee. Ik vocht tegen eenzaamheid, maar ondernam geen enkele actie om daar uit te komen. Het leek wel alsof ik verlamd was en het leven trok aan mij voorbij.
In de jaren die volgde werd ik niet echt veel meer actiever, maar ik begon wel mijn opleiding uit te zoeken. Als ik geslaagd was als coach en andere mensen wilde helpen, kon ik mezelf dan niet helpen? Ik besloot om de methoden op mezelf te testen. Ik wist dat de methode PMA (progressive mental alligment) bij mij heeft geholpen. Tijdens mijn opleiding heeft het mij inzicht gegeven in mijn adoptie. Het gevoel wat ik diep van binnen voelde dat ik niet goed genoeg ben, was wel wat minder geworden. Maar uiteindelijk deed ik niets met die wetenschap. Ik begon filmpjes te bekijken van Tony Robbins. Alle oefeningen deed ik mee. Ik raakte er aan verslaafd. Uren youtube met beelden van Tony heb ik bekeken. Ik leerde langzaam wat hij probeerde duidelijk te maken en vertaalde dat naar mijn eigen leven. Het was een eyeopener. De manier waarop hij naar relaties kijkt en waar mensen vaak de fout in gaan, daar kon ik mezelf helemaal in vinden. Daarna begon ik met Byron Katie. Zij heeft een methode ontwikkeld om je eigen gedachten te onderzoeken. Ook daar heb ik me helemaal in ondergedompeld. Alles onderzocht ik. En ook die methode heeft mij zo veel nieuwe inzichten gegeven. En langzaam begon er een gevoel in mij te groeien om steeds meer over mezelf te leren. Het werd een behoefte waar ik altijd gehoor aan moest geven. En de blogs zijn daar het laatste resultaat van. Ik hoor vaak dat men het knap vindt dat ik me zo kwetsbaar opstel. Dat ik op die manier mensen raak. Ik vind het echt mooi om te horen, want een paar jaar geleden had ik totaal geen connectie met mensen. En nu ben ik in staat om hen te raken! Ik besef me ineens dat ik diep van binnen nu ook echt dankbaarheid kan voelen. Bij de huldiging bijvoorbeeld. Daar voelde ik me heel erg klein en nederig bij wat er allemaal gezegd werd. Maar ook als ik de reacties lees onder mijn blogs. Ik word geraakt door de woorden die er staan.
Ik denk aan het gesprek van afgelopen vrijdag, wat ik had om over mijn nieuwe idee te praten. Ik wil graag doorgaan met mezelf leren kennen en dacht een manier te hebben gevonden om dat te doen. Maar in het gesprek kwam ik erachter dat ik het niet op de juiste manier aanpak. Mijn idee is mooi, maar niet voldoende om de volgende stap te zetten. Mijn gesprekspartner legt uit dat het wellicht tijd is om de volgende grote stap te zetten. Ik deel met hem dat ik nu de laatste methode aan het uitzoeken ben. Het is the journey van Brandon Bays. In deze methode ga je op zoek naar je echte ik. Ik ben heel erg nieuwsgierig en kijk echt uit naar de start. Maar ik was nog niet klaar om dit te delen met mensen. Mijn gesprekspartner geeft aan dat daar juist mijn kracht ligt. Dus durf ik het aan om dat te delen met mensen. Eerder niet.
Terwijl ik er over nadenk luister ik naar een podcast en wordt er gesproken over connecting the dots, van Steve Jobs. En het kwartje valt. Ik ben mijn weg blijven volgen zonder dat ik wist waar het mij zou brengen. Maar het brengt mij hier op dit moment. Mijn leven heeft een enorme wending genomen. Ik heb veel meer geluksmomenten, mijn band met mijn familie is veel beter, ook met mijn vrienden. Het lukt mij om connecties te maken met mensen en ze zelfs te raken. Ergens ben ik op reis gegaan en ben ik gaan geloven dat het goed gaat komen. Het is pas achteraf mogelijk om de puntjes aan elkaar te verbinden. Zolang je maar blijft geloven in wat dan ook. Mijn reis is nog niet afgelopen. De drang om meer te leren is groter dan ooit. Misschien gevoed door mijn ziekte. Ik heb geen tijd te verliezen, of misschien door iets anders. Wat het dan ook is, het zorgt er op dit moment voor dat ik in een flow zit. Er komen steeds meer kansen en mogelijkheden op mijn pad. En dat allemaal omdat ik nu eigenlijk begrijp dat alle kracht komt uit het je openstellen en kwetsbaar en nederig zijn. En dankbaar. Zelfs voor de grootste tegenslagen die het leven je maar kan geven.
