Jarenlang heb ik een vrouwen zaalvoetbalteam gecoacht. Ik heb er ook meerdere blogs over geschreven. Het is mijn passie. Ik ben er ooit mee begonnen omdat ik me nou graag eenmaal tegen van alles en nog wat aan bemoei. Eerst hield ik alleen de tijd bij en gaf aan wanneer er gewisseld moest worden. Maar ik ging steeds meer aanwijzingen geven. De speelsters zeiden al snel, ga dan je diploma halen. En dat heb ik gedaan. Ik begon me ook druk te maken over de ontwikkeling van vrouwen zaalvoetbal. Vrouwen veld voetbal was toen nog niet waar het nu is en zaalvoetbal stond op een nog lagere prioriteit bij de KNVB. Met een groepje fanatieke coaches zijn we samen met de KNVB gaan kijken wat er beter kon, meer wedstrijden op niveau.

Vanuit mijn club in Haarlem kwam ik snel terecht in Amsterdam. Ik voelde me er thuis en voelde de steun van de club. Er kwam zelfs een eredivisie voor vrouwen, iets waar we echt van droomden. Meer wedstrijden op landelijk niveau. En uitzicht voor sommige speelsters om uit te komen voor oranje. Een van de coaches met wie ik altijd samen heb geknokt om het beste voor onze meiden te krijgen, is Sharon van Zadelhoff-Bakker. Zij is coach van een team in Rotterdam, dus al snel werden onze wedstrijden als de klassieker gebombardeerd. Amsterdam tegen Rotterdam. Twee sterkte ploegen die vaak op de prijzen vochten. Pakten zij keer op keer de beker, waar ik echt ziek van werd. Pakten wij het kampioenschap voor hun neus weg, wat zeker weten ook sporen heeft achter gelaten. Beide bevlogen, fanatiek tot op het bot, echte strijders die niet weken voor elkaar. Maar nooit gemeen. We botsten omdat we precies hetzelfde vuur in ons hebben branden voor onze meiden.

Deze coach heeft het initiatief genomen om tijdens de eerste klassieker van dit nieuwe seizoen mij in het zonnetje te zetten. Samen met mijn voetbalmaatjes Brigitte Marijnissen en Sharon Sopaheluwakan. En de aller beste aanvoerster, de capo de tutti capi zoals ik haar altijd noem Gilanne Louwaars, hebben ze mij verrast met een huldiging die ik niet zag aankomen. Ik zat helemaal klaar voor de wedstrijd en het viel mij op dat er zo veel oude bekenden aanwezig waren. Ouders van oud speelsters. Een ouderwets avondje zaalvoetbal. Gezellig. Toen ook nog Beyonce door de speakers vroeg who run the world? Voelde ik me opper best. Dat lied was ons lied. Iedere thuiswedstrijd werd dat gedraaid als we het veld op kwamen. Ik wilde een instagram story maken om aan te geven hoe veel zin ik had in de wedstrijd. Maar tijdens de opkomst viel me op dat de selectie wel heel groot was. Er kwam geen einde aan! En toen hoorde ik de speakster iedereen welkom heten. Dat is vreemd, dat hebben wij normaal gesproken niet. Ik weet echt niet wat ze allemaal zei, maar ik hoorde mijn naam. En het aanwezige publiek begon te klappen. Ik stond nog steeds te filmen, tenminste dat dacht ik, want achteraf heb ik niets opgenomen! Ik was compleet van de kaart. Het viel mij toen pas op dat al die andere speelsters naast de selectie, oud speelsters waren. De meiden met wie ik jarenlang het hele land heb doorgereden naar wedstrijden. We hebben samen alle prijzen gewonnen. Zij staan daar allemaal voor mij. Ik ben sprakeloos. Als ik naar voren word gehaald en luister naar wat er gezegd word, breek ik. Ik ben zo verrast, maar ook zo geraakt en dankbaar dat er zo veel mensen voor mij aanwezig zijn. Brigitte geeft de microfoon aan Gilanne en ook zij spreekt mooie woorden. Alle meiden komen om me heen staan en troosten mij, maar de tranen blijven komen. Ik krijg een cadeautje en iedereen knuffelt mij. Ik wil eigenlijk naar voren lopen om ook wat te zeggen, maar al snel krijg ik te horen dat dat niet de bedoeling is. Er word een erehaag gevormd door alle speelsters op het veld. Ik denk nog, ik moet dan aan de andere kant door de haag lopen. Maar ik word weer weggestuurd. Ik snap er niets van. Dan zie ik Bianca. En ik stort me snikkend in haar armen. Ik snap er helemaal niets meer van. Ze neemt me mee en zet me tussen de scheidsrechters in aan het einde van de erehaag. Sharon neemt het woord en ze praat onder andere over onze onderlinge strijd. In het laatste seizoen pakte zij het kampioenschap. Toen was ik daar echt ziek van, maar zij en haar team zijn door blijven gaan en zijn nog altijd een team waar je altijd rekening mee moet houden. Zij is de meest succesvolle coach met het team dat de meeste prijzen heeft gewonnen. Wij waren een lange tijd niet te verslaan. En die tijd koester ik. Ik waardeer het ook enorm dat juist zij dit initiatief heeft genomen om dit voor mij te organiseren. Ze zegt dat ze iets speciaals hebben voor mij. En dan zie ik aan de andere kant dat mijn vader samen met Carlos komt aanlopen. Ik begin weer te huilen en omhels mijn vader. Iedreen klapt en later hoor ik dat de meeste mensen emotioneel zijn. Mijn lieve vader overhandigd mij een schaal, met daarop het logo van Pernis/Feyenoord futsal en /Os Lusitanos en de woorden 'Bedankt voor je inzet voor het vrouwen zaalvoetbal in Nederland'. Nu mag ik wat zeggen. Ik bedank iedereen. Ik geef aan dat ik al blij was om alleen al Beyonce te horen. Maar dit had ik niet zien aankomen. Ik ben ongelofelijk trots op alle meiden in de zaal. De speelsters van toen, de speelters van nu, van Feyenoord en van Os Lusitanos. Ik zeg dat ik hoop op ooit nog een kampioenschap in Amsterdam. En op dat moment schraapt Sharon hoorbaar haar keel. Ik ben zo enorm dankbaar en voel me nederig als mensen gaan klappen en roepen Karin bedankt.

Mijn hoofd tolt na terwijl de wedstrijd start. Een wedstrijd die eindigt in 3-3. We drinken daarna nog een drankje en ik krijg van vele mensen de vraag waar ze mijn blog kunnen lezen. Of de complimenten over mijn blogs. Ik leg steeds uit dat ik het doe om van me af te schrijven en nooit had gedacht dat zo veel mensen het zouden lezen. Ik ben zo trots en zo blij met deze blijk van waardering. Ik wil iedereen nogmaals heel graag bedanken voor deze onvergetelijke huldiging. Dit zal ik altijd in mijn hart meedragen en met zo veel trots aan terugdenken. Dit heeft mij echt geraakt. Het schrijven van deze blog ging gepaard met heel veel tranen, maar het waren dit keer echt vreugdetranen. Dankjewel, dankjewel 1000x dankjewel!

Loading full article...