Nadat Eric goed over het idee had nagedacht besloot hij om naar huis te gaan.
Hij mag van Neptunus wel zijn kinderen over deze fles vertellen en dat hun moeder nog leeft.
Zij woont in de zee, ze leeft nog! Dat was ook iets waar Eric altijd op gehoopt had.
Iets wat hij eigenlijk altijd al wel had geweten. Tenminste zo voelde hij dat.
Eric wist ook dat zee altijd bleef roepen voor Ariël. Het meer in het bos achter het paleis was te klein, te zoet en te rustig geweest voor haar.
Eric zou die avond zijn besluit aan zijn kinderen voorleggen.
Hij hoopte maar dat zijn kinderen dit konden begrijpen.
Hij zou hen enorm gaan missen maar ook zijn kleinkinderen.
Gelukkig waren zijn kleinkinderen ook al volwassen dus zij zouden hem niet snel vergeten.
Zijn besluit stond vast.
