In het woonzorg centrum waar ik werk wonen veel bijzondere mensen. Ze hebben een eigen appartement en kunnen gebruik maken van huiskamers beneden waar allerlei activiteiten op het programma staan.
Wij, het personeel, bieden zorg en begeleiding aan voor mensen met een dementie.

Met veel plezier vertel ik in deze blogs over mijn werk, ik vertel over de bijzondere mensen die wij mogen verplegen en die over het algemeen een extra gebruiksaanwijzing krijgen door hun dementie.
 Voor het geval dat jullie denken dat ik superzuster ben, helaas. 
Vandaag vertel ik over Mien. 
Mien is een lieve vrouw, ze was een zorgzame moeder en lieve echtgenote die ervoor zorgde dat man en kinderen niets tekort kwamen. 
Daarbij zag ze zichzelf helaas weleens over het hoofd. 
Toen de kinderen de deur uit waren kon Mien zich helemaal stortten op haar huishouden, het was er keurig, alles glom en blonk. Haar man hoefde hierin niets te doen. 
Ook niet na zijn pensioen. Pa kon zich terugtrekken voor zijn hobby’s. 
Toen Mien achteruit ging in cognitie werd haar huishouden haar houvast. 
Maandag wasdag, dinsdag de strijk, elke dag vroeg opstaan om alvast te hebben gezogen voordat Pa beneden kwam (dan had hij geen last van de stofzuiger)
 Natuurlijk paste ze op haar kleinkinderen, daarna werd alles weer keurig gepoetst. 
Totdat de kleinkinderen het niet meer zo leuk vonden bij oma, oma kon niet meer verbloemen dat ze teveel vuil maakten en oma kon de kleinkinderen niet meer begeleiden bij hun verblijf bij haar. 
De oppas middagen stopten helemaal toen Pa last kreeg van depressies, het is tenslotte niet niets als de liefde van je leven verdwijnt terwijl je er mee in huis woont. 
Toen Pa dan ook  overleed was het voor Mien veilig om in het woonzorg centrum bij ons te komen wonen.

“zal ik de andere kant doen?” vraag ik, met herwonnen geduld. 
“Hoezo” is het vinnige antwoord “ ik doe het toch goed? Ik doe toch mijn best? Ik kan het toch wel?” 
“Natuurlijk, u doet het goed, maar ik wil u graag helpen” 
Ik krijg het washandje en was de rug en de rechterkant, na de voeten laat ik het washandje liggen, op de douche vloer. Mien raapt het op, 
Het bukken gaat haar moeilijk af. 
Ik krijg een boze blik en het washandje wordt uitgewrongen en op de wastafel gelegd. “het moet hier netjes blijven” “Sorry” zeg ik. 
Ik probeer het niet geërgerd te laten klinken. 
Daarna het aankleden en tenslotte neem ik Mien mee naar de tafel in de gemeenschappelijke ruimte waar ze een kopje thee krijgt en mag wachten tot de ontbijt kamer open gaat.
 “maak je het nog even netjes?!” gebied Mien me terwijl ze naar de natte badkamer kijkt. 
Ik bijt het puntje van mijn tong af om niet te zeggen dat ik dat altijd doe. 
Pfff Mien is klaar.

Als ik tijdens de koffie dit voorval met mijn collega’s bespreek lijkt niemand van mijn collega’s dit te herkennen, ze vinden Mw. Lagerwey lief, zorgzaam en netjes. 
Anna grapt nog “ doe jij die lastige mannen maar, die staan met jou te zingen onder de douche terwijl wij soms niet eens naar binnen mogen”

In de middag belt Yvonne van de huiskamer over Mien. 
Of ik onrustmedicatie kan geven. 
Een hevige aanvaring hadden ze gehad, na de nagelverzorging werd Yvonne gebeld en ze is weggelopen om een andere bewoner op te halen van het toilet terwijl het nagelknip setje nog op tafel stond. 
Mien was verbolgen over de troep. 
Natuurlijk hadden andere bewoners zich er mee bemoeid. 
Hyperventilerend zat Mien aan tafel, met  strakke lippen en vuurrode wangen. 
“Hallo Mien”  zei ik terwijl ik naast haar ging zitten. “ik heb even een pilletje voor je” 
Met een slokje water nam ze het in.
“Zullen we samen er even voor zorgen dat je rustiger gaat ademen?” 
We begonnen weer met onze 3 tellen in en 4 tellen uit. 
Opeens keek Mien om zich heen “niemand doet dit met die ademhaling” 
“Nee, maar zij hyperventileren ook niet” 
Het was er al weer uit voordat ik het bedacht had, en natuurlijk was het fout. 
“Ik doe gewoon, ik doe het goed en ik ben netjes” 
Vanachter het keukenblok beantwoordde Yvonne mijn blik. 
Zwijgend bleef ik nog een poosje bij Mien zitten, gaf een damesblad aan haar en zag dat ze  langzaam aan toch wat rustiger werd. De dames aan tafel werden door Yvonne op een andere plek neergezet, even geen prikkels voor Mien.

Nog geen uur later, Yvonne en Mien stappen samen de lift uit en de etage op. 
Ik zag het al. 
Wederom de rode konen en de snelle ademhaling. 
De aanblik van mijn persoontje doet ook geen wonderen bij Mien. 
Sharon die vanmorgen ook aanwezig bij de koffiepauze ziet dit ook en zegt, “laat mij maar” 
“Mien, zullen we samen op je kamer een kopje thee gaan drinken?” 
Ze krijgt een arm van Mien en Mien lijkt nu al opgelucht. 
Natuurlijk weet ik dat we in een team werken en dat iedereen zijn sterke en zwakke kanten heeft, een voorkeur voor bewoners, en bewoners voor het personeel. 
En toch, toch  kan ik het niet uitstaan van mezelf dat ik bij Mien, ondanks al mijn ervaring, toch steeds de verkeerde dingen lijk te zeggen. 
Gelukkig hoor ik Pieter op dat moment brullen vanaf zijn kamer wanneer er nou eindelijk iemand komt. 
Nou, nu, ik dus!!