Er zaten vrijdagmiddag twee mensen op een bankje de een was een schrijver de ander een zatlap.
Om stipt zeven uur toen de avondschemer begon te vallen liep er een vreemdeling langs.
De dronkaard vroeg zich meteen af wie die vreemde toch zou zijn?
De schrijver in tegenstelling beantwoordde die vraag voor zichzelf.
Het was vast een buitenlander aan die kleding te zien, ook de manier van lopen, was veel te speels voor ons stugge Hollanders.
De vreemde keek omhoog, tot waar de wolkenkrabbers en de lucht elkaar ontmoeten, alsof het de eerste keer was dat zijn ogen dit voortreffelijke beeld zagen.
De zatlap wilde een grap maken maar kreeg alleen een hik uit zijn keel.
Als uit trance ontwaakt werd de schrijver door dat geluid uit zijn eigen fantasie spinsels gehaald.
Niet alleen zij maar ook de vreemdeling hadden dit gehoord.
Over de stilte heen vroeg hij de twee oude vrienden of hij hen zou mogen vergezellen.
De zatlap wilde passeren maar de nieuwsgierigheid van zijn vriend Damien had die mogelijkheid al ontnomen.
De schrijver was al opgeschoven en liet de vreemde tussen hem en zijn vriend op de bank plaats nemen.
Mijn beste reiziger ging de schrijver verder, "waar komt u vandaan?"
Verbaasd keek de vreemde naar de schrijver, "maar meneer ik ben helemaal geen reiziger."
"Ik reis wel graag maar vooral in mijn eigen hoofd ik ben geen ware landloper."
De schrijver twijfelde nu aan zijn observaties.
Zou hij zijn talent voor het lezen van mensen kwijt zijn?
De dronk nam nu het woord en vroeg aan de vreemde waar hij dan wel vandaan kwam en wat zijn naam mocht zijn?
De vreemde antwoordde dat hij altijd al hier was geweest maar nog nooit zo aanwezig was geweest.
Hoe zijn naam klonk vertelde hij niet, voordat hij de mannen vroeg om hun standpunt over de nacht val van vanavond.
De schrijver begon te vertellen over de manier waarop het duister alles opslokte, maar voordat hij zijn filosofie af kon maken hikte de dronk door zijn verhaal.
Hij begon te vertellen over hoe de maan hier vanaf deze plek danste over het meer, een genot om te zien.
De twee wisselde hun meningen nog een aantal minuten voordat de schrijver de vreemde vroeg om zijn mening.
De vreemde vertelde "dat de nacht naar zijn mening zo duister is als het zwartste gat dag het universum opslokt of zo licht als de ster die straalt alsof deze net opgehangen is."
Volgens hem was het allemaal slechts een kwestie van perceptie.
Terwijl de dronk de twee andere een slok aanbood van zijn wiskey ging het gesprek verder.
De drie konden het niet eens worden er ontstond een heftige discussie.
De twee vrienden stonden lijn recht tegenover elkaar.
De vreemde stond er tussenin en probeerde het gesprek te sturen in een nog niet opgezochte grens.
Hij begon over het feit dat licht en donker zwart wit is en dat er dus een juist en onjuist zou moeten zijn in de conversatie.
Zonder dat de vrienden zich ervan bewust waren sloten zij zich stukje bij beetje steeds meer aan bij de mening van de vreemde.
Beiden vanuit hun eigen standpunt zonder het gevoel te hebben dat de regie van het gesprek niet meer bij hen lag.
De dronk wilde opstaan om zijn slotpleidooi duidelijk te maken, struikelde over zijn eigen voeten.
Zijn nieuwe vriend de vreemde raapte hem op en alsof de schrijver degene was die gevloerd was voelde hij de schrammen van de asfalt branden op zijn wang.
In de ban van deze vreemde gewaar wording bedacht hij zich dat dit gesprek vast zet net als zij drie al een aantal uren vast zat op hetzelfde punt.
Hij stelde voor een ronde om het meer te lopen.
De drie struinde richting er zandpad om vervolgens luisterend naar er gefluister van een briesje er gesprek voort te zetten.
De dronk vroeg zich af of hij zichzelf drie keer zag toen hij in het water keek en moest lachen on deze gewaar wording, zijn metgezellen stonden langs hem eveneens te lachen.
Zonder rede haalde de vreemdeling weer hetzelfde onderwerp aan.
De schrijver werd dit keer boos!
Alsof een vreemde en een dronk beter konden verwoorden wat de mysterie van dit leven behoud dan hij de enigste die na en leven zo bewogen nog woorden kon vinden voor alles wat het leven door zijn strot duwde!
Terwijl hij bijna schreeuwend zijn punt probeerde te maken pakte de dronk zijn legen fles en sloeg het tegen het hoofd van zijn vriend kapot.
De pijn was duizend bakstenen die tegelijk op zijn hoofd vielen in een regen van onrecht!
Zijn agressie verhitte zijn temperament op zoon manier dat zijn bloed kookte...
Terwijl hij nog maar met een oog zag vloog hij zijn vriend aan.
Hij greep hem bij zijn middel en smeet hem op de grond!
Terwijl zij rolde over de grond en elkaars bloed lieten vloeien, was de vreemde alleen aan het lachen...
Alsof het een geest was leek hij steeds meer in de achtergrond te verdwijnen...
De plek waar hij net nog stond was nu alleen nog voorzien van een schim en een onberoerde grond.
Terwijl de dronk zich afvroeg of de vreemde er nu werkelijk was geweest of slechts een constructie was van de alcohol die door zijn aderen vloeide?
Besefte de schrijver zich dat het niet zijn vriend was die hij bijna dood had geslagen maar zichzelf...
Met verwarring en schrik van zijn eigen geest zocht hij op de harde ondergrond naar het begin van het meer.
Eenmaal kruipende bij het water aangekomen was het laatste van zijn kracht bijna op...
Terwijl het water hem meesleepte en hij zich niet meer kon toebrengen om te bewegen in de stroom die hem opslokte zag hij nog een maal alle zielen die hij eens bezield had.
Met de laatste zuurstof in zijn longen probeerde hij nog tegen de wereld te schreeuwen dat hij eindelijk de euforie had gevonden die hij in et schrijven en drinken al zijn hele leven zocht tot waanzin aan toe...
"Wij zijn onze eigen duivel en god"
Maar niemand hoorde de brabbel van luchtbellen die pas seconden na zijn dood klapte tegen de bovenkant van het water alsof een eendagsvlieg doodgeslagen werd.
Was hij zijn leven lang zijn eigen duivel geweest en had hij de strijd van met zijn hart verloren zijn eigen God verzopen.
The end.
Meer short stories? Lees onze andere posts eens.
Of kijk op www.carmenverduyn.com
