Geen moederdag

Het is vandaag Moederdag, maar ik heb over precies drie dagen (16e), als dertig jaar geen moeder meer. Moederdag is niet alleen daarom beladen voor mij.
Bij een moeder denk ik aan iemand die onvoorwaardelijk van haar kinderen houdt. Dat heb ik niet echt mogen ervaren. Ze vond mij lastig, vaak een rotjong en bij herhaling een nagel aan haar doodskist. Ze hoopte, dat wanneer ik zelf kinderen kreeg, ze op mij zouden lijken, zodat ik alsnog zou weten hoe moeilijk en vervelend ik voor haar was. Helaas zijn er ook andere, meer bezwarende dingen gebeurd, waaronder het mij met m'n verstandelijk beperkte zus twee keer op vakantie sturen naar Spanje. Ik was toen twaalf. Mijn zus was toen al in de twintig en altijd op zoek naar bevestiging (kreeg ze thuis ook niet). Die laatste vakantie zijn er dingen met mijn zus gebeurd, die niet hadden mogen gebeuren. Ik heb hulp ingeroepen van twee andere Nederlandse meiden en die hebben geholpen het op te lossen, gelukkig. Oke, ik was twaalf en moest volwassen zijn. Mijn zus kon dat niet. Hoe bedenk je als moeder nou zoiets. Ik denk dat ze zelf aan twee weken "rust" toe was. Helaas is nog meer gebeurd, maar daar schrijf ik hier niet graag over.
Mijn moeder heeft het zelf niet makkelijk gehad. Na de nodige therapie, is daar begrip voor en ik kan niet zeggen dat we niet van elkaar hielden, dat klinkt vast niet logisch..
Op Moederdag, rouw ik, nog steeds, om het feit dat er heel veel negatieve herinneringen zijn, veel meer dan positieve. Eigenlijk om wat er niet was.