Op visite bij familie, hoor ik al jaren de verwijtende toon van de een naar de ander, een echtpaar. De man ondergaat het gelaten, zegt niet veel terug, hooguit zo nu en dan een diepe zucht.
Die verwijtende toon van haar, dingen van jaren geleden, die rancune, het doet zo denken aan die andere belangrijke vrouw in mijn leven. Die is dit jaar al 30 jaar niet meer bij ons, mijn moeder, maar ze is nog geen dag echt weg geweest. Ik hoor haar verwijten, verbittering, haar angsten, nog dagelijks in m'n hoofd. Ze verweet m'n vader dat hij nooit doorgeleerd had en maar chauffeur was, dat zij niet de vrouw van de directeur was, terwijl zij zelf school niet afgemaakt had. Meerder keren per week viel ze daarover, vooral op feestjes in het weekend. En dan ruzie, want mijn vader liet het niet bij zuchten.. Ze benoemde niet dat hij nog nooit ook maar een dag zonder werk had gezeten, NOOIT. Jaren later heb ik dat een keer tegen hem gezegd en kreeg hij daar tranen van in zijn ogen...
Af en toe zeg ik gekscherend, dat mijn jeugd een oorlogsveld was. Veel ruzie, veel problemen, ook na haar dood. Toen om weer andere redenen.
Deze vrouw van bij op visite zijn, zou beter het verleden laten rusten, het is allemaal al zo lang geleden, ze zijn toch niet voor niks nog steeds samen? Hij knutselt namelijk wel de kinderstoel voor de jongste kleindochter in elkaar en schilt iedere dag de aardappelen, ze doen samen de grote schoonmaak en doen nog leuke dingen, zoals samen op vakantie.
Laat het dan maar rusten, denk ik dan. Het is te kort om na te dragen.