Wauw wat een titel als ik het zo in typ😏
Ik had een aantal titels in mijn hoofd wat bij mij op kwam.
1: Mijn moeder heeft COPD
2: Mijn moeder heeft COPD en als mijn moeder weg valt wil mijn vader niet meer leven.
3. Mijn moeder wordt niet meer beter.
Maar als ik dan bedenk hoe ik dit verhaal eigenlijk ga delen? Dan denk ik:
omg wij hebben al tot vier keer toe afscheid moeten nemen van mijn moeder omdat de artsen zeiden dat ze niks meer voor haar konden doen.
Toen bedacht ik mij: Shit ze was al 4x bijna dood!.
Een aantal jaar geleden werd er COPD bij mijn moeder geconstateerd.
Mijn moeder sprak hier nauwelijks over 1 van de reden was omdat de buitenwereld al snel zegt het je eigen schuld is; had je maar niet moeten roken.
Mijn moeder woog altijd 75 tot 80 kilo.
De jaren daarna begon zei steeds meer af te vallen.
Ze stopte met roken, Ze begon weer met roken en ze stopte weer.
Langzaam maar steeds meer zag je dat het minder goed met haar ging.
Als ik aan haar vroeg of ze nog afspraken had bij de longarts kreeg ik ontwijkende antwoorden.
Toen ik door kreeg dat zei niet meer goed eten probeerde ik toch verder te praten met haar omdat zei naar de dokter moest.
Zei werd dan boos en geïrriteerd, Ze zei dan alleen: altijd als ik naar de dokter gaat is het ernstig of word ik opgenomen.
Ik vertelde haar dat ze moest! Mam je weegt nog maar 45 kilo! Dit kan niet.
Er gaan dagen en weken overheen, en toch probeer ik er weer voorzichtig naar te vragen of ze al bij de dokter is geweest.
Toen mijn moeder vertelde ja ik ben geweest en ze hebben onderzoeken gedaan maar er is niks aan de hand.
Mijn gevoel zei mij al dat dit natuurlijk niet klopte.
Als ik met mijn vader over sprak vertelde mij vader mij: JAH SIL je weet hoe ze is, ze word alleen maar boos als je zo blijft pushen.
Ik heb ook nog een zus, zei is vier jaar ouder het contact tussen mij en haar is nooit goed geweest.
Maar zei probeerde het ook tot vergeefs.
In de zomer van 2019 was mijn moeder op de camping en mijn vader was aan het werk.
Toen er een buurvrouw/vriendin bij mijn moeder binnen kwam en opmerkte dat het niet goed met mijn moeder ging.
Me moeder was boos en zei hele rare dingen tegen haar vervolgens stuurde me moeder haar weg.
Dit is niks voor mijn moeder.
De buurvouw belde mijn zus op om het aan haar te vertellen en mijn zus (die op de zelfde camping staat) is naar haar toegegaan.
Ze trof mijn moeder in verwarde toestand aan en heeft gelijk 112 gebeld, Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd er gezegd dat alle dierbaren moesten komen omdat zei te veel koolzuur in dr bloed had, en zei een hartinfarct erbij had.
De verwachting van de artsen was dat ze dit niet ging redden
Dus wat doe je dan... je verteld het ook je eigen kinderen, en met veel emotie ga je daarheen.
Enorme verdriet, angst en het verdriet van haar kleinkinderen onze kinderen, het verdriet van mijn vader.
Wetende dat mijn vader niet zonder haar kan en wil leven, Dit heeft hij vaak genoeg duidelijk gemaakt.
Er gaat van alles door je heen.
Wonder boven wonder begon het koolzuur te verdwijnen uit haar bloed en knapte zei weer op.
Een aantal maanden later gebeurden het zelfde.
De artsen zeiden het zelfde verhaal.
Ze lag op de spoed in mijn armen en ik zag haar ogen wegdraaien haar ogen vielen dicht om in coma te raken: Op dat moment raakte ik zo in paniek dat ik in haar gezicht begon te slaan en gilde mama je kan ons nog niet achter laten! VECHT MAMA VECHT!!
Haar hartslag ging weer omhoog en ze kwam weer bij.
Na een paar onzekere dagen knapte ze weer op.
Dit verhaal heeft weer twee keer vervolgd.
En nu afgelopen oudejaarsdag weer.
Op oudejaarsdag belde mijn vader mij op om te vertellen dat mijn moeder mee is genomen naar het ziekenhuis.
Ik zei tegen mijn man dat hij oudjaarsavond door moest laten gaan voor zover dit mogelijk was, mocht het dit keer fout gaan.
Ik wou dit omdat mijn zoon van 11 jaar, al maanden uitkeek naar deze avond.
Ik bedacht mij stel dat het fout gaat dan wil ik niet dat een kind van 11 jaar dit gevoel elk jaar weer zou krijgen.
Al zou ik er die avond niet bij zijn.
Ik wist eigenlijk niet waar ik nou goed aan deed.
Maar ik bedacht mij dat ik hier geen controle over had.
Eenmaal in het ziekenhuis was het wachten, wachten en wachten.
De arts vertelde dat de koolstof iets verminderd was maar nog lang niet genoeg.
Tegen de avond zei de arts wij naar huis konden gaan omdat zei lag te slapen en het niet beter maar ook niet slechter ging.
Ik vroeg mijn vader om met mij mee te gaan omdat ik niet wou dat hij alleen thuis zou zitten.
Mijn vader ging met mij mee.
Oké dacht ik, hoe gaan wij in godsnaam de avond doorkomen.
Wij hadden afgesproken met buren.
Ik heb dit gewoon door laten gaan met de telefoon aan mijn zijden.
We hebben nog een keer het ziekenhuis gebeld om te vragen hoe het ging, de arts vertelde dat er geen verandering was.
Toen werd het 0:00 uur. Gelukkig nieuw jaar........ Tja dat voelde even anders dan anders.
Hoe we de avond en nacht door zijn gekomen is 1 grote roller coaster.
Mijn vader heeft ook weer deze avond meerdere malen aangegeven dat hij niet zonder mijn moeder wil en kan leven en dat als zei er niet meer is, hij er ook snel een einde aan zal maken.
Kapot van verdriet en een totaal gebroken man zat daar.
Die ook nog eens te horen kreeg dat zijn contract niet verlengt zou worden,
hij ook die avond ook uit de werkapp was gegooid, echt hartverscheurend.
De volgende ochtend ben ik gelijk naar het ziekenhuis gegaan.
Die dag was er eigenlijk geen verandering.
De tweede dag was ze al meer bij maar super benauwd.
De derde dag heb ik haar nog nooit zo slecht gezien! Mijn vader stuurde mij een foto van haar, En het eerste wat ik op dat moment dacht toen ik naar de foto keek: Het is over... Een klein uitgevochten vrouwtje van nog maar 38 kilo met dr mond open lag daar op het bed.
Hij stuurde na de foto: Het gaat niet goed hoor.
Ik ben er gelijk heen gegaan en me moeder was zo verward.
Ze dacht dat er kinderen ontvoerd werden dat de politie zou komen. Ze had allemaal waanbeelden. Dit heeft 4 dagen geduurd, toen waren de waanbeelden gelukkig weer weg.
Toen kregen we zaterdag avond een telefoontje dat ze een hartinfarct heeft gehad en er heel veel vocht achter dr longen zat.
Ze zou medicatie krijgen voor het vocht.
Verder was alle koolzuur uit haar bloed.
Nu hebben ze gister geconstateerd dat zei hartfalen heeft hiervoor hebben ze ook weer medicatie gegeven.
Het vocht wat ze vast houd is wel al afgenomen met drie liter. En vandaag is weer een nieuwe dag.
Vandaag gaat het weer beter. Al het vocht is uit haar lichaam en ze voelt zich na omstandigheden goed.
Als dit het weekend zo blijft gaat ze volgende week naar het revalidatiecentrum.
Ze krijg dan therapie en hulp met eten.
De hoop zal ik toch blijven houden dat ze nog een aantal jaar bij ons mag/kan blijven maar de toekomst is zo onzeker.
Hoe ga ik hier nou mee om?
Heel eerlijk... Ik heb zelf geen idee.

Dit is een gedeelte van mijn verhaal over mijn moeder met COPD.
Ik had gedacht het makkelijk zou zijn om alles goed te omschijven maar dit is heel lastig.
Bedankt voor het lezen. #ziek

Mijn moeder was al 4 x bijna dood.