'Vera! '
De schelle stem van moeder doet me opschrikken.
'Vera, zit niet zo te dromen, je moet je taken nog afmaken.'
Haastig berg ik mijn spitzen met het mooie glimmende satijn op. Is het al zo laat? Mijn moeders thuiskomst met mijn twee zusters, had ik niet eens opgemerkt. Het is maar goed dat ik met mijn rug naar hen toe zit, hopelijk hebben ze niet gezien dat ik iets wegmoffel. Mijn hart bonst in mijn keel.
Maar moeder boort gelijk mijn hoop de grond in.
'Wat probeer je daar voor mij te verbergen? Is het weer eens zover?' Ze rukt de doos uit mijn handen, opent hem en kijkt vol walging naar de inhoud.
'Alstublieft, mama.' Mijn gesmeek negerend sluit ze de doos met een bruusk gebaar. Haar ogen vlammen. Ze snuift minachtend en beent met grote stappen mijn kamertje uit, de doos met mijn dierbare balletspullen onder haar arm geklemd. Met knikkende knieën volg ik haar de trap af, de huiskamer in. Met lede ogen kijk ik toe, hoe ze mijn 'schat' in het vuur van de openhaard werpt. Had ik maar de kracht en moed om haar tegen te houden. Mijn krengen van zusjes lachen me hatelijk uit. Tranen rollen over mijn wangen. Van binnen knakt er iets. Rotmens. Is dat nu mijn moeder?
'Wat bent u gemeen. Ik ben vast een aangenomen kindje, of een kind van mijn vader. Ja, u bent mijn stiefmoeder, een echte moeder doet dat haar bloedeigen kind niet aan.'
Nooit eerder, in mijn hele leven nog niet, ben ik zo tekeer gegaan tegen haar.
Mijn droom, mijn prima ballerinawens, is achteloos door haar verwoest, verbrand, in vlammen opgegaan. Ze gunt me ook niets!
In blind verdriet vlucht ik weg uit het huis, ik zwalk over de straten, verdwaal in mijn gedachten en vergeet de tijd en de realiteit helemaal. De avond valt. Verlaten als een zielig hoopje mens ga ik zitten, mijn armen om mijn onderbenen geslagen staar ik triest omhoog en er ontsnapt een langgerekte kreet uit mijn mond.
Dan gebeurt het.
Een duif daalt neer uit de hemel en begint tegen me te koeren. Verbaasd hoor ik zijn gekoer aan. Verrast omdat ik de vogel versta.
'Roekoe, roekoe, Vera, je hebt het geluk dat je net op het moment dat de maan blauw schijnt, bent gaan zitten op de steen van magie.'
'Huh, watte,' stamel ik verward en speur met mijn ogen naar het blauwe schijnsel waar de duif het over heeft.
'De blauwe maan herkent je gevoelens, je voelt je een Assepoester, je mag je ook een baljurk wensen, compleet met glazen muiltjes, koets, prins en bal, je diepst gewortelde wens zal uitkomen.' En even klapwiekt de vogel voor mijn gezicht dan verdwijnt hij, enkel witte donsveertjes achterlatend.
'Assepoester?' mompel ik gedachteloos. 'Ik hoef geen baljurk en glazen muiltjes, het enige wat ik wens zijn twee balletschoenen met satijnen lint, en vleugels die mij doen opstijgen tot dé gracieuste prima ballerina ooit.'
De hemel trilt, ik ril wanneer mijn kleren in het niets oplossen, licht gekriebel op mijn rug, ik staar naar mijn voeten, mijn diepste verlangen is uitgekomen, compleet met wit satijnen linten.
Lees meer en laat je ook gerust inspireren tot een bijdrage in mijn ontwerpwedstrijd
Like it
Applause
QR Code
