De drempels in ons onderwijs.

Geschreven op basis van mijn ontmoeting met een onderwijsinnovatie.

Onderwijs is een omgeving, een plek waar grote groepen lerenden binnen kaders tot generieke leeruitkomsten worden begeleid. In ons land staat onderwijs en de daaruit voortvloeiende kenniseconomie op een hoog plan. We waken er dan ook voor om dit hoge niveau te behouden en zodoende richten wij criteria in waaraan een opleiding moet voldoen. De overheid is hierin een sturende factor. Terecht denk ik, want diezelfde overheid betaalt een groot deel van deze opleiding.

Toch hoor je de laatste tijd meer en meer een roep, misschien zelfs een schreeuw om verandering. Het probleem van de transparantie, de accreditatie en de grote hoeveelheden studenten die door het systeem moeten lopen is: generalisering, centralisering opschalen en het gebruik van digitale middelen om de onderwijsdruk bij de docent te verminderen.

Begrijp mij goed, ik heb niets tegen die digitale middelen, ook niet tegen het opschalen en zelfs de transparantie omarm ik, maar er zit wel een keerzijde aan. We verliezen in dit proces de unieke uitblinkers, de supertalenten, de individu.

Stel je eens voor, je bent werkgever en je hebt dat ene talent nodig, die persoon die zich kan onderscheiden van de massa. Hoe kun je deze vinden in een wereld waarin de CV’s refereren aan generiek verkregen kennis en vaardigheden?