Ik lees tegenwoordig het al dan niet vergelijken met de coronamaatregelen met WOII overal op social media. Even duidelijk: ik ben gezegend met het feit dat ik veel mensen ken en gekend heb, die WOII in verschillende fasen van hun leven hebben gekend en dat ik zo veel verhalen uit eerste hand heb hierover.
Ja, ik zie gelijkenissen. De nachtklok. Eigenlijk ook wel de repressie. De druk om je buren te verraden.
Hier stopt het ook niet bij. De vinger naar bepaalde bevolkingsgroepen begint me stilaan meer en meer te ergeren. Ik geloof persoonlijk niet dat er iets op iemand verantwoordelijk is voor deze ellende, op een klein organisme na, dat we niet niet met het blote oog kunnen zien.
Ik heb geen informatie om me uit te spreken of het virus wel of niet natuurlijk is. Eigenlijk ben ik als auteur en humanist meer gefocust op het menselijke aspect van deze crisis en ben ik niet zo bezig met complottheorieën.
Wat me heel sterk opvalt, is dat de verdraagzaamheid bij veel mensen onder nul duikt, net op een moment als we het misschien allemaal harder dan ooit nodig hebben. Ik pleit schuldig. Mijn tenen zijn ook langer dan normaal. Ik heb nog nooit zoveel mensen geblokkeerd als de laatste tijd.
Ik heb ook nog nooit zo een shitstorm aan verwijten over me gekregen, door eerlijk mijn mening te zeggen.
Nu, ik merk dat iedereen zich geviseerd voelt en begin dingen te zien, die het klimaat van WOII weergeven. Ik herinner me nog ergens dat de Franse president Macron zei dat we een oorlog tegen een virus voeren.
Ik heb het genoegen in mijn jeugd een sufragette gekend te hebben. Ze was de eerste vrouwelijk studente aan de Belgisch universiteit en was tandarts. Ze heeft beide oorlogen en de Spaanse griep van dichtbij meegemaakt. Ze was een wijze vrouw, haar tijd vooruit. Mogelijk moet ik haar bij deze gelijk geven. Soms is de mens eerder achteruit aan het trappen van vooruit.
Ik hoor nu oproepen om je buren te verraden. Ik lees ook dat dit zware gevolgen kan hebben. Een andere kennis van mij was de dochter van een collaborateur. Haar vader dacht dat hij juist handelde. Ze sloten hem op in de kooien van de Zoo hier in Antwerpen. Ik kende ook een vrouw die zwaar verminkt was, omdat ze tijdens de oorlog verliefd werd en zich verloofde met een Duiste SS-officier. Later research rond die man heeft uitgewezen dat hij naar het Oostfront gestuurd werd en daar in een Russisch kamp stierf in 1947. Blijkbaar kreeg zijn overste er lucht van dat hij Joodse kinderen had laten ontsnappen. Zijn ouders waren vooraanstaande leden van de Nazi Partij. Hij steunde hen niet, maar moest het spel meespelen.
Dat gevoel krijg ik nu weer. Mijn grootmoeder was van de Oostkantons. Ze baatte een café uit in Franstalig België. Het was er net Secret Army of Allo Allo. Duitsers in haar gelagzaal, Verzet aan de achterdeur. Ze was de enige in de regio die perfect Duits kon en kreeg zo een streepje voor. Ze mocht als enige sterke drank verhandelen. Dat ze soms flessen cognac als ontsmetting naar de dokter stuurde, die voor het Verzet werkte, maakte de zaken niet altijd simpel.
Ze luisterde vooral naar de Duitse soldaten in haar gelagzaal. Het gros van deze jongemannen de Krieg stontmoe, wilde naar huis en haatte de Führer.
Nu weer krijgen jongeren het op hun donder. Weer lijken ze kanonnenvlees. Ze worden al snel als slecht afgeschilderd. De verspreiders van het virus.
Nog erger is het voor bepaalde groepen. De Joden in Antwerpen. Ze voelen zich weer geviseerd. Ze mogen hun cultuur en tradities weer niet meer beleven zoals ze het willen.
De moslims krijgen nu ook weer de schuld.
DE krijgen weer de schuld. Zijn het niet DE Joden, DE moslims, dan zijn het wel DE mensen die zich niet aan de regels houden, DE mensen die zich niet willen laten vaccineren.
Of het zijn DE Chinezen die onze economie willen laten kelderen.
Niemand wil de mogelijke waarheid onder ogen zien: we zitten met regeringen die de zorg afgeroomd hebben. Wetenschappers die het beter nemen en een nieuwe toestand in deze tijden, die zo oud als de mensheid is, maar waar we blijkbaar niets van geleerd hebben.
We zijn vergeten wat de Spaanse griep was. De pest? Die bestaat nog, maar we zijn vergeten dat de lijken de straten erdoor vulden. We zijn vergeten dat we ondanks dat allemaal, er als soort nog staan. We zijn met meer dan ooit, maar we lijken met zijn allen iets kwijt.
Wat? Ik zou het begot ook niet weten.