Snelweg? Stilweg!

Maandagochtend, mijn favoriete moment van de week. De zonsopgang zien terwijl ik sta te wachten op de bus om half acht ’s ochtends. Het lekkere, Siberische briesje dat om je oren waait. En dan het wachten op de bus die soms drie minuten te vroeg komt, of drie minuten te laat. Vandaag ging ik een trein eerder want ik had mijn allereerste tentamen en dat betekende dus ook een bus eerder. Bij de halte stond een vrouw te wachten die net haar bus weg had zien rijden en daarom moest wachten op de volgende. Ik was zo blij dat ik mijn bus zag aankomen toen ze dat vertelde. Het zou je maar gebeuren dat je de bus mist op zo’n belangrijke dag..

Normaal zit ik voorin aan de linkerkant van de bus. Het is een licht autistisch trekje van me. Ik vind het gewoon heerlijk om mee te kunnen kijken door de voorruit. Ik steek mijn hand heel overdreven uit zodat ik zeker wist dat de buschauffeur me had gezien. De deur gaat open en ik zie dat er een jongen op mijn plek zit. De plek daarachter is ook bezet, en zelfs op de derde stoel zit al iemand. De hele bus zat gewoon bomvol. Ik ga helemaal achterin de bus zitten en doe mijn oortjes in en kijk uit het raam. In mijn hoofd herhaalde ik steeds de termen van mijn tentamen.

Conflict, omvang, ontwikkeli… Ineens voel ik de bus hard remmen. Ik kijk rond en zie een stroom aan auto’s voor de bus. ‘Ach ja, het is vast even een kleine file,’ denk ik nog. ‘Het komt vast goed.. Het komt echt wel goed..’ Vanbinnen voel ik mijn hart snel kloppen. ‘Wat als ik mijn tentamen mis? Ik ga hem sowieso missen op deze manier..’ Mijn handen zijn zweterig en mijn voeten tikken op de vloer. We staan nu stil. We staan gewoon stil op de snelweg. Nog tien minuten voor mijn trein vertrekt.

De bus rijdt ineens de snelweg af. ‘Ik ben hier nog nooit geweest… Zouden we het redden?’ De bus scheurt langs de boerderijen en weilanden. ‘Misschien is dit wel een ontvoering.. Zou ik dan een extra herkansing krijgen?’ De bus manoeuvreert zich door de smalle straatjes en scherpe bochten. We zijn bijna weer in de ‘bewoonde’ wereld wanneer er een trekker voor ons de weg oprijdt. Niets zit mee op zo’n dag..

Mijn trein vertrekt om 08:02. Er is nog een optie die rond 08:10 zou vertrekken. Ik kijk op mijn mobiel. 08:03. ‘Oké die eerste is al weg, maar die tweede zou moeten lukken. Als niemand nu op die knop drukt dan…’ STOP! De rode letters verschijnen boven in beeld. ‘Rustig. Zo’n ongeluksdag zal het nou ook weer niet zijn.’ STOP! 08:05. ‘Kom op, kom op….’ Een jongen bedenkt zich dat hij toch nog de bus uit moet. De deuren zijn net dicht en gaan weer langzaam open. ‘Bedankt!’ roept hij nog. 08:07. Het station doemt langzaam op in de verte. Ik ga vast klaarstaan. Mijn OV kaart is klaar om uit te checken. De bus stopt! 08:08! Een volslanke man staat op van zijn stoel en schuifelt de bus langzaam uit! Tree voor tree. Het laatste stapje. Ja! Ik ren langs hem naar het station. Ik sla mijn OV kaart tegen de poortjes en zie de trein net aankomen. Buitenadem plof ik neer op een stoel.