Stop!

Vanochtend was het weer zover: 8:30 beginnen. Het klinkt misschien niet heel vroeg, maar 8 uur beginnen betekent 5 uur opstaan. Die avond daarvoor moest ik nog werken tot 9 uur dus dan wil je natuurlijk nog even op de bank kunnen liggen, voordat je je naar je bed verplaatst om daar verder te scrollen op je mobiel. Ik had mezelf beloofd om voor 11 uur te gaan slapen zodat ik net 8 uur slaap zou krijgen. Hier klopte natuurlijk niets van, en ik werd wakker met maximaal 6 uur slaap.

De nacht zelf leek wel op een treintraject: om de zoveel uur werd ik wakker gemaakt door een mug om mij te vertellen dat we bij station zz waren aangekomen. De trein zou om 3 uur een stop maken bij zzz en om 4 uur nog bij bzbzbz. Gelukkig moest ik de dag ervoor ook om 8:30 beginnen, dus sliep ik na deze stops snel weer verder.

Dan gaat je wekker. Ik hoop altijd dat ik het heb gedroomd of dat ik het me hallucineer, maar het is altijd gewoon de wekker die me wakker maakt. Nog even snoozen, en nog een keer, en nog een.. nee want we zijn al vaak genoeg zo te laat gekomen. Met de fiets kan je sneller trappen om de schade te beperken maar de trein gaat niet sneller rijden en gaat al helemaal niet wachten op iemand die iets later komt.

De lucht was heel mooi roze. Voor de rest was alles, sorry dat ik het zeg, kut. Het was vroeg, koud, nog een beetje donker en bij zonopkomst scheen de zon de hele tijd in m’n ogen. Voordat ik het wist waren we bij het eindstation: het treinstation, en moest ik de laatste 10 minuten in de kou wachten. Ik had afgesproken om met klasgenoten te zitten. “Waar zitten jullie? En is de trein weer lang?” appte ik nog. “We zitten achterin!” Nou dat kan niet missen. Ik liep alvast een heel stuk naar achteren op het station, maar toen de trein kwam kon ik de laatste coupe’s niet eens zien, zo lang was ie! Ik twijfelde nog of ik naar achteren wilde rennen, maar besloot het niet te doen omdat de vorige keer dat ik dat probeerde, de treindeuren sloten en het fluitje al klonk voordat ik was ingestapt.

Ik zat dus in de trein, m’n veel te zware hoofd leunend op m’n arm terwijl het landschap aan me voorbij zoefde. Er kwam nog een man naast me zitten, maar daar was niets speciaals aan. Ik keek naar de drukke wegen, de boerderijen, de weilanden.. waar we ineens stopten. Eerst dacht ik nog: ‘Oh, we zijn dus bij het volgende station maar de trein is vast te lang.’ Maar toen zag ik mensen rennen en wijzen. Iedereen in de coupé stond op en begon uit de ramen te kijken. ‘Iemand is ervoor gesprongen!’ ‘Ze hebben een vrouw aangereden!’ ‘Een auto is door gereden tegen de trein aan!. ‘Wow.’ Was het enige wat mijn vermoeide hoofd kon denken, terwijl ik eigenlijk, als journalistiek student, meteen had moeten denken: ‘Wow! Ik ben eerste ter plaatse!’ Laten we het er maar op houden dat ik geen ochtend journalist word.