Abrahm (deel 2)

De omhooggestoken  vinger van Ingrid onderbreekt mijn verhaal nog voor ik goed en wel een beginnetje heb kunnen maken.

'Ja, Ingrid, wat is er? Moet je weer eens plassen? Kan je dat voor één keertje niet eens in je eigen tijd doen?'

'Nee Juf, dat is het niet. Ik wou alleen even mijn ontzetting uiten. Dat jij een leerling een baal strooizout op wilt voeren vind ik een poging tot doodslag! Als ik Job was gaf ik je aan wegens ernstige bedreiging.'

'O, is dat werkelijk zo? Gelukkig maar dat jij Job niet bent, hè? Maar luister eens dame, ik ben voor jou nog altijd u.' Eigenlijk kan ik het wel waarderen wanneer mijn leerlingen voor zichzelf opkomen, maar ik tolereer geen tutoyeergedrag, dat wordt door mij meteen in de kiem gesmoord. 'Ga maar in de hoek staan je schamen voor je onbeleefde taalgebruik en voor het aanzetten tot aangifte.'

'Niet te filmen, wat ouderwets,' moppert Ingrid binnensmonds.  Mokkend staat ze op en gaat naar de aangewezen plaats.

'Hoofd buigen en handen op de rug,' bijt ik haar nog toe: 'Anders kan de rest van klas het Abrahmverhaal wel vergeten.'

De overige leerlingen schieten mij spontaan te hulp.

'Kop houden, Ingrid!'

'Toe, buig je hoofd nou, alsjeblieft!'

'Handen op de rug, je hebt haar toch wel gehoord?'

'Bied je excuses aan, Ing, toe nou, doe het voor ons én voor jezelf.'

Ingrid schrikt hier zichtbaar van. Zo'n bijval voor mij van de klas heeft ze niet zien aankomen.

'Juf Dana,' begint ze uiterst timide. 'Wilt u mijn excuses accepteren? Ik zal nooit meer uw aanpak bekritiseren.'

'Goed zo, Ingrid, ga maar weer zitten, dan vertel ik verder.'

'Als het maar niet weer zo'n overbekend saai sprookje wordt, iets spannends alstublieft,' mompelt Ingrid terwijl ze naar haar plaatsje sjokt.

'Abraham en Adam zijn toch geen sprookjesfiguren?' Vraagt Job.

'Geduld, Job, geduld. Jullie kennen het scheppingsverhaal toch? Dat heb ik voor de vakantie nog verteld. Nou, toen Adam en Eva in het paradijs woonden, plukte Eva een appel uit de boom...'

'Ja, op aanraden van een pratende slang, dus toch eigenlijk een sprookje...'  Zegt Sonja jubelend, het meisje is verzot op sprookjes.

'De slang was niet degene die Eva verleidde om de appel te plukken en Adam aan te sporen er ook van te eten. Het was de duivel, vermomd als slang. Abrahm, niet Abraham, is een elfje, en elfjes zijn wel echte  sprookjesfiguren. Hij liet zich ook verleiden. Niet door Eva, niet door een slang en ook niet door de duivel. Maar het had, net als bij Adam, wel serieus ernstige gevolgen.' 

Nu heb ik de volledige aandacht van de hele klas. Ze hangen aan mijn lippen, als ik diep adem haal en eindelijk aan mijn echte verhaal wil beginnen.

 wordt vervolgd